آدمها را از روی نوشته هایشان قضاوت نکنید

آدمها را از روی نوشته هایشان قضاوت نکنید
گاهی کسی را میبینند
چیزی را میشنوند
و یا در خیالی فرو میروند
که آنها را در خود فرو میبرد
و چون بر می آیند
آنگونه مینویسند که گویی خود آن لحظه ها را زیسته اند

آدمها را از روی شعرهایشان قضاوت نکنید
گاهی در خلسه آرزو
و جویش فردوسی در روی زمین
در قطرۀ اشک یتیم
در بوسۀ مهر مادری
در تصویر غروب خورشید و پسرک چوپان و مرگِ کودکی
چنان مسخ میشوند که بی اختیارِ خویش میسرایند
و چون به خود می آیند
دیگر آن لحظه ها و خلسه ها تکرار نمیشود
گویی پیامی از دنیایی دیگر به آنها رسیده

آدمها را از روی نگاره هایشان قضاوت نکنید
شاید اگر آن غارنشینِ گرفتار بقا و گرسنگی
آسایش امروز ما را داشت
نقشی بر کاغذ اعلای پاپیروس میزد از فصل شکار و گاومیش
قرار نبود او هم محو بزرگی فرعون زمان خود باشد
شاید پروانه میکشید
یا سمور آبی در حال جویدن تنۀ یک درخت
یا کوه فوجی در ژاپن
او هم میتوانست درکی فراتر از انسان پیشرفته امروزی داشته باشد
و در بخشش یک سهم از گوشت شترمرغ به همسایه اش
که بر شنهای بیابان یا کوهستانهای سنگی سُکنی دارد
خساست و جنگ افروزی را پیش نگیرد

آدمها را از روی قیافه شان قضاوت نکنید
شاید خدا از اول آنها را کج آفریده
تا امتحانشان کند
و امتحانمان کند
که چقدر اهل قضاوتیم
و چقدر عادل
چقدر همدل
و او چقدر اهل رفتن به درون و بیرون کشیدن گوهر ناب وجودی اش

آدمها را قضاوت نکنیم
زندگی کردن کافیست
بگذاریم هر کس راه خود را برود
و حرف خود را بزند
و مشق زندگی خود را بنویسد
بر خواسته ها که متمرکز شویم
نتیجه ها زودتر حاصل میشوند
به درختان که آب دهیم
زودتر به بار مینشینند

آدمها را رها نکنیم
بگذاریم هر کسی حرف خود را بزند
اما حرف خود را تا جایی بزند که دیگری را همرنگ خود نکند
بدون آنکه همه نظرها بیان شود و همه نظرها شنیده شود
و یک احتمال و امکان و مسیر ناشناخته هم مفروض باشد
تازگی و خوش رنگی ایده ها
اگر بدون حکمت و فلسفه و پایش پذیرفته شود
هر چه که باشد
آفت است
آدمها را جماعتشان زنده نگهداشته
و جماعتشان به راه و بیراه میکشاند
همدیگر را رها نکنیم
و آزادی را محترم بشماریم
آرش مسرور