دَر دِژهای عشق
پِژواک به گوشها
مُنعکِس گشت.
چون گوشوارهای؛
به گوشهایم پیچید،
دَر آن سَرسَرا؛
سرزمینِ مَعرفت ...
رَنگی از مَحَک میچکید ...
چَشمهایَم گشوده به
آسمانِ بیکرانِ خُدا،
دَست به سینه،
اُااااامیدوااااارم ...
با یاد خُدا،
دَر تاریکیها چِراغ راه کَشتی ...
میان شد اقیانوسی آرام،
فانوسی دریایی.
فهیمه فیروزه