گـــــرفته بغض گلویــــم؛ مــدام دلگیـرم

گـــــرفته بغض گلویــــم؛ مــدام دلگیـرم
غمین و خسته و حیــرانَم از خـودم سیرم

همیشه دلهـــــــره دارم ؛اسیـــر اوهـامم
به دامِ حادثـــــه افتـاده فکـر و تــدبیـرم

چنان هوای سم آلـود پخش در وطن است
کـــــه بسته راه نفس را مـــدام درگیـــرم

از ایـن خــزان عــدالت چنـان گـرفته دلم
بـــــه دست بازیِ ایـن روزگــار می میـرم

خــــدای خالـقِ جــــان آفـریده است مـرا
ولیک کـــــرده رهـــایم میـــانِ تقــدیـرم

هـــــزار راه نــرفته کـــــه امتحـان کـردم
ولی هوای خــــرافـات کـــــرده تسخیـرم

درون سینه من خانــــه ای تماشایی ست
که روی جام جمش نقش بسته تصویـرم

لبم خموش ؛دلـم سوگــــوار این همه درد
دریــــغ بانیِ بیـــــداد کــــــــرده زنجیرم

نــوای بلبـل مستان شفـای درد من است
همیشه والـــه و مشتاق مــوج تحــریـرم

چگونـــــه وصف کنـم حــال پـر ملالم را
کــــه غیـر خاطـره هایـم نمانـده تـاثیـرم

مهرداد خردمند