گیسوی سیاه تو در روز،

گیسوی سیاه تو در روز،
تکه ای لمس شدنی از شب،
و چشم هایت در شب،
تکه ای از آسمان آبی،
به جای مانده از روز است
وه ، آزادی قرینه ی لب های توست
یک انار ترک برداشته،
بر بلندترین شاخه ی درخت عشق،
که چیدنش محال است
آری ، قرینه ی لبخندت،
گاه چون هلال ماه در آسمان،
و گاه به سیب سرخ دو نیم شده می ماند
گاه دست نیافتنی، گاه دست یافتنی

مهدی بابایی