عمریست که محدود بـه ویرانه خویشم

عمریست که محدود بـه ویرانه خویشم
درمانده در این کنجِ غـــــریبانه خویشم

دلخوش بـــــه خیالاتم و یک مامنِ زیبا
افسوس فقط ساکنِ غمخوانـه خویشم

دیوار بلند است و سراسر همه خار است
محصور در این منــزل و کاشانه خویشم

وقتی کـــه گرفتار در ایـــن ظلمتِ دنیام
در فکر و خیال پـــــرِ پـــــروانه خویشم

باید چه کنم تا کــــــــه بنوشم میِ نابی
افسرده از این حالتِ دیوانـــــه خویشم

نالانـــــم و از آه درونـــــم نگـــــرانــــم
دور از دلِ محبوبم و دردانــــه خــویشم

ققنوسم و خاکسترِ من مانده در این خاک
مرهونِ همین صولتِ شاهانـــه خویشم

مهرداد خردمند