در بامدادی لوس و پیله،

در بامدادی لوس و پیله،
 گم کرده ره موری پریشان
     در گوشِ من دنبال راه خانه می‌گشت،
                                  من را بر آشفت.
از خواب برجستم شتابان
هر گام آن چون پتک می‌لرزاند مغزم
             گویی که مغز و استخوان را،
                                  با مته می‌سفت.
من ناخودآگاه،
انگشت خود را هم‌چو اسبی تیزتک، راندم به سویش
         مور نگون‌بخت
             این‌گونه جان داد.
گشتم پریشان
پرسیدم از خود:
        «این کار من آیا گنه بوده‌ست و بیداد؟؟؟»
مهدی سلحشور