روستایی زاده ام حب وطن می کشدم

روستایی زاده ام حب وطن می کشدم
آخر آن زلف و سر و رو و دهن می کشدم

چشمۀ عطر و گلاب تو اگر خشک شود
فاضلاب و خزه و خار و لجن می کشدم

راه راست گل و گلزار اگر سد بشود
عشق در مقصد هفتاد و دو تن می کشدم

قایق مهر و صفا گر که ساحل نرسد
حرص بی حد و زیادی به کفن می کشدم

عشق اگر در دل ما منجی عالم نشود
واحدی که بشود عین دو تن می کشدم

محمد مرادی

نخوان در گوش من آواز

نخوان در گوش من آواز
در این شبگاه شیون ساز
مکن یادآوری، شادی
که من در کوره ذوب آهن ام امروز
و چون آتشفشان آشفته و بی خواب
که من حس می کنم
از سوی آن روزن
روان ست بوی خونباروت
صدای بس مهیب موشک مرموز
و با خیز خبر هر روز
بریزد ناگهان
آوارهای سرخ باروتی
به روی کودکان خفته در جانم
و از چشمان صهیونی دیوار بتونین تن
خسوف نکبت مهتاب
چه کس دارد توان
تا کوه درد مردم مظلوم
نشیند در تماشا شادمان،سرخوش
ببیند لاله ها را
با هزاران تیر زخم بر جان و دل خفته
و شاهرگ های وجدانش به خواب خوش فرومرده
نگو با من سخن
از زعفران قائن شادی
که من هر آن می خندم
درون قاب تنهایی
ولی هرگز نمی یابم گل نیلوفری در خود
سکوت زمهریر شب به روی چانه ام مانده
ندارد شاخه لبها خبر از رنگ شادی هیچ
گرچه در سحرگاهان
گشوده ست
پنجره در حسرت آنسوی دریاها
به روی سبزباری از نسیم زنبق هستی
که مشتاق ام
از آن سوی فضای باغنارنج و گل آشتی و
آقیانوس اطلس پوش عشاقان...

محمد مرادی