گل رخسار تو تک در جهان است

گل رخسار تو تک در جهان است
جمال روی تو به ز بتان است

کجا خواهم توانست چون تو جویم؟
کجا خواهم مثال تو بجویم؟

مهدی مزرعه

در دفتر بی روح و خس کنج اتاق

در دفتر بی روح و خس کنج اتاق
کلماتی است...
که از عشق دلت لبریز است
دور ماندن ز برش بی رحمی است
تو که بی رحم نبودی جانا
تو که بی درک نبودی جانا
دفترم را خط به خط خوانی اگر
نیست در تار و نخش جز غم تو
گر بودنِ با من کَمَکی بر غمت افزون بکند
دفتر و کاغذ و شادی
غم و اندوه و فغان
کل ایران و جهان و فلک و هفت آسمان
این من تنها و بی کس،
خسته و عاجز ز راه
به فدای تو و موهایت و چشمان سیاهت جانا
مهدی مزرعه

گوش کن...

گوش کن...
بغض پر بسته ام از من خبری می‌آرد
درب ها را بگشای
درد ها را بشکن
و کمی باده‌ی دلسوزی نوش
نرم آهسته بگویم یا نه؟
طاقتش را داری؟
خبرت هست
زمانی که به دیوار دلم چنگ زدی
خشت خشت دلم از عشق وجودت پر بود؟
ماه من...
هیچ نمیدانی که من
در بیابان غمت خشکیده‌ام
دل شکسته
می‌روم سوی خرابات دیار
آنقدر باده خورم تا که روی از یادم
بیخیالش اصلا
خواستم تا کمی از حال دلم‌ گویم و بس
خواستم تا کمی از درد فراغت گویم
چه کنم
طاقتم انگار دهانم را بست
او به جاری شدن اشک تو راضی نشود

مهدی مزرعه

پرده های دل احساسی ات را بگشای

پرده های دل احساسی ات را بگشای
تا شاید...
از پنجره عشق تو را فایده داد
یا شاید...
نسیمی خنک از مهر و محبت
به دستان تو خورد
یا شاید...
نغمه باد صبا گوش کنی
که دلش پر خون است
شکوه از شادی باران دارد
یا شاید...
خجل از حال درونم بشوی
تا باشد...
کمی آرام شوی با دل غم‌ دیده من
تا باشد...
کَمَکی رحم به این عاجز دیوانه کنی
تا شاید...
منم آرام شوم
منم از قعر درونم
به سر قله‌ی روشن برسم
منم از آن ظلماتی که در آن درگیرم
سوی آتشکده روشن عشقت بروم
یا شاید...
سوار بر ابر امید
تا در خانه تو سفر کنم
یا شاید...
سوی رودی بروم
که دلش با تو یکیست
یا شاید...
بر سر ابر سیاه
با قطرات باران
بر سر و صورت تو بنشینم
اما اکنون من
در خودم گم شده ام
در غم هجر تو من
سروی خشک شدم
مهدی مزرعه

زندگی خاطره های من و توست

زندگی خاطره های من و توست
که چه شیرین باشد
و چه تلخ
زندگی رویش صبر است
که به گلزار دلم می‌روید
زندگی درک بهار سبز است
نمِ بارانِ دمِ صبح، به روی شبدر
زندگی رنگِ قشنگِ گلِ سرخ است
روی پرچین خیال
زندگی پر شدن کاسه‌ی عشق است
که به آن می‌بالم
زندگی جرعه‌ی آبی است که سیراب کند
جان ترک خورده‌ی صحرای خیال
و چه زیباست همین خوشبختی
زندگی زیبایی‌‌ است
زندگی امید است
و چه خوش گفت سهراب سپهری:
تا شقایق هست، زندگی باید کرد

مهدی مزرعه