می‌دویدم تا انتها

می‌دویدم تا انتها
انتهای جاده هایی که سکوت کرده بودند
چراغ ها
از تنهایی
می‌چرخیدم زیر بارانی که
سکوت کرده بودند
خیابان ها
از تنهایی
قدم می‌گذاشتم بین انسان هایی که
سکوت کرده بود
زبان‌شان
از تنهایی
ای کاش فاش شود
این سکوت حزن آلود


شقایق پاکی پودنک

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد