ز کوچه سار عشقِ من رمیدی و رمانده ای

ز کوچه  سار عشقِ  من رمیدی و رمانده ای
به سایه سارعیشِ خود،رسیدی ورسانده ای

بگشته ام به کوی تو ، به جلوه گاه روی تو
ز دید گاه و منظرم  رهیدی  و رهانده ای

شُکوهِ شِکوِه هایِ منْ، نیاز منْ  نماز  منْ
به درگه خدای من ، کشیدی و کشانده ای

تو شهسوارِ تیزْ تاز ، به ناز وساز دل بساز
به دشتِ  بازِ  دلْ چرا دویدی و  دوانده ای

چو جامه ای به تن مرا ، شکوهِ یک سیهْ قبا
قبای  من به  تن  چرا، دریدی  و  درانده ای

بیامدم  به  سویِ  تو ،  به مجمعِ  شکوه  تو
چرا  به  کنج  عزلتی  خزیدی  و خزانده ای

کبوترِ   سپیدِ   من   ،   بیاوَرَد   پیام    من
ز   بام   آشنایِ   او   پریدی  و  پرانده  ای

چو میسرایمتْ تُرا ، بخوانَمَت ز دلْ ، چرا
سرشک غم ز خامه ام چکیدی و چکانده ای

میترا کریمیان