یکبار دگـــر حــرمت این خانه چه دلــگیر شکسـتند

یکبار دگـــر حــرمت این خانه چه دلــگیر شکسـتند
غــوغـای نهنان درخـم این هالـه ی شبگیرشکـستند
صــــد تیـــغ جفا از ره کیـــن بر دل این مـرزگـهربار
دروعـده ی نوشین بـَـدان مُهلت تفـــسیرشـکستند
آنجاکه خـَــسان پنجه ی آلوده دراین میکده دارنــد
برگــُــرده ی این خاک چنین نغمه ی تکفیرشکسـتند
درخانه بسی خاطره ازخوب ُوبدش سبقه ی جـانست
با نالـــه ی کفتا ر لَعیـــن فرصت تـد بیــر شـکستند
بر چَشــــم صفا گر نـظری سا ده کُنـــی خوب ببـینی
آینده همین جاست نه آنجا که به تــَـزویر شکستند
یــــکبار دگــــر پــرده کـناری برود با ز هــَــمین آش
یک کاسه نه صدکاسه دراین حربه به تکسیرشکستند

احمدمحسنی اصل