در جستجوی آرامش
حال خوبدر جستجوی آرامش
حال خوب
در سخـن آمد وزیـری نـــزد شاه
در سخـن آمد وزیـری نـــزد شاه
من به قــربانت شـَـوم ای پادشاه
ازچـــه درفکــــر پریشان رفته ای
خاطـــرت را اینچــنین آشفـته ای
لب گشـودش پادشاه درسمت او
پاسخـــی را بر ســوالاتــم بگــــو
گربـــدانی حاصــل از این ماجــرا
در قناعـــت میکنـم چنــدی تو را
چــون نیابــی بر ســوالاتم جواب
ازوزارت میــشوی چنــدی عِقـاب
اول آنکه تــو بگوئــی چون خـدا
آنچــه را اومیخــورد باری بـه جا
دوم آنکه لب گشائــی در جـــواب
آنچـــه را می پوشد اوانــدر ثواب
آخــــرش با ما بگـــو کار خـــــدا
حاصــل ازاو کِی شـــود آن را ادا
سر به زیــر آمـــد وزیرش لاجــرم
فرصتی خــواهــم بیــابم سـرورم
اذن رفـتن چونکه دادش آن امیـر
سمت منــزل ره گـرفتـش آن وزیر
نزد او بــودش غلامـــی پر شعـور
گفتگو دادش از آن وقـــت حضور
بعد از آن آمـد وزیـر انـــدر سوال
حاصل ازفکرت بگوبی قیـل وقــال
مدتی را لب گرفتـش چــون غـلام
انــدکی بعد آمــدش او در کـــلام
اولی را می شــود حاصـل جـــواب
غــم خـورد درکــار مـردم ای جنـاب
دیگــری هم می شــود پاسخ چنین
چــون بپـوشــد او گناه مــو منیـن
گــر خـــدا یاری نمـاید پــــر شتاب
آخـــری را میدهـــم فــردا جــواب
چونکه فــردا آمــــد ش باری وزیـر
نــزد حاکم آمـــداو با آن مجــیـــر
در ســـوال آمد بگــــو باری چه شد
رازما را پاسخـــــش جاری چـــه شد
پاســـخ آمد اولــی باشــد که غـــم
می خــــــورد برمردمی غافـــل زهم
دیگری باشـــد خــطابش فعــل ما
چــون خطا باشد بپـــوشد حال ما
شادمـــان آمــد ز پاســخ همچنـان
خنـــده آمد بر لبانــش بــس چنان
کِی چگونه حاصلت شداین جواب
تا بدست آمد تـَـــواتـر این صواب
رونمودش این غلامم حــاذق است
در معما حل نمودن ممـزق اسـت
لب به تحســـین غلام آمد چوشاه
بعــدازاین باشد وزیــــــری پر زجاه
در عجـــــب آمـــد وزیر از حکم او
ســــومی را ...چون نگفتی آن بگو
همچنان آن خـــادم رند و محیــل
در جواب آمد به اربابش ثــقیـــل
آخری حکمش هــویـــدا می شود
جا بجـــا احکام ما هــا می شـــود
احمدمحسنی اصل
شـُـد فقــیری بـــر در مــردی بخـیل
شـُـد فقــیری بـــر در مــردی بخـیل
تا ز رحــمت او بـیابـــد یک دخــیل
پیـــش او آمد زبانـــش در سخـــن
نـــذر دل دادی به افـــرادی چــومن
گـــر سخـــاوت می نمائـــی بر مَنت
ایــــزد منـــان دهــــد بـر دامـــنت
جـُـــود تـو باشــد عـیان دیگــــران
در سخاوت هــم چنانـــــی و چنـان
شد بخیل انــدر جوابــش در شتاب
نـــذرما را حاصلش کـــوران خطاب
سر به زیـــر آورده آن مــرد فقـــــیر
دم گـــرفت او بر زبانـش این اخـــیر
کـــور و نا بینا منــــم در کار خویش
کِی ؟خدا را من گزیـــدم یارخــویش
حاصل از دستـم کشـیدم پیش کس
جزحــقارت کِی رســد درپیش و پس
هــر که را دراین جـــــهان روزی رسد
از خدا لطـــفی به دستش می رســد
حاصل از خلــقت همین باشد و بس
غــیر او حاصل نگــــرددجـــز عبـس
احمدمحسنی اصل
بار دیگر سر به آتــش می برد ققـنوس عشق
بار دیگر سر به آتــش می برد ققـنوس عشق
تا که آرام دلــش را پـُـر کـُـند فانــوس عشق
کار آتش دل سپردن در نیـستان چــون شود
شمع جانی را برافروزد دراین قامــــوس عشق
چون خلـــیلی بت شکن باشد اگر محــراب او
جا به جا سرمی نَهــــدهرجا رود پا بوس عشق
انــدر این معنا چه یابی گــــر چه دریا قامتش
جرعه نوشـــی میکندباری ازاین قـُدوس عشق
خادمـی آمــد در این میـــخانه تا راهــی شود
بر سبو جامی زند تا پَرکـِـــشد مـَـرئـوس عشق
دل نـــدارد هرکه چون مسرور ماعاشــق نشد
جز به آهــــی ره ندارد آنکه شد محبوس عشق
دل به جنبان تا ببیـــنی شُـعـله را بر قامـــتش
بار دیگر سر به آتــــش می برد ققـنوس عـشق
احمدمحسنی اصل
یکبار دگـــر حــرمت این خانه چه دلــگیر شکسـتند
یکبار دگـــر حــرمت این خانه چه دلــگیر شکسـتند
غــوغـای نهنان درخـم این هالـه ی شبگیرشکـستند
صــــد تیـــغ جفا از ره کیـــن بر دل این مـرزگـهربار
دروعـده ی نوشین بـَـدان مُهلت تفـــسیرشـکستند
آنجاکه خـَــسان پنجه ی آلوده دراین میکده دارنــد
برگــُــرده ی این خاک چنین نغمه ی تکفیرشکسـتند
درخانه بسی خاطره ازخوب ُوبدش سبقه ی جـانست
با نالـــه ی کفتا ر لَعیـــن فرصت تـد بیــر شـکستند
بر چَشــــم صفا گر نـظری سا ده کُنـــی خوب ببـینی
آینده همین جاست نه آنجا که به تــَـزویر شکستند
یــــکبار دگــــر پــرده کـناری برود با ز هــَــمین آش
یک کاسه نه صدکاسه دراین حربه به تکسیرشکستند
احمدمحسنی اصل