تمام ِ زمین را می پوشاند
سریع
دو کاشی ِ آبی بنفش
تا من که
می دانم برای چه شدگانی
بی وقفه
دست تکان می دهم
برای خودم
دیر نشوم
همه چیز
خط افق می شود
وقتی این اندوه ِ ناگزیر
با موسیقی ِ خیس ِ
نوازنده ی دوره گرد
می رود
و با بادهای آبی بنفش
برمی گردد ...
نسترن خزایی