یک زمان من هم اسیرِ ، رهِ می خانه بُدم

یک زمان من هم اسیرِ ، رهِ می خانه بُدم
هوسِ باده تو سر عاشقِ پیمانه بُدم

یک دقیقه نمی افتاد زِدستم باده
شوقِ چشمهای تو می دیدم و مستانه بُدم

همه عمرم در این عالم به شرابخواری گذشت
هرکجا خالی ز باده بود و بیگانه بُدم
حالْ تکلیف شراب کردن اضافه ست برمن
من تو می خانه که یک شخصِ ویران خانه بُدم

واسه شمع پروانه می سوخت زشب تا به سحر
من خودم برشمع معشوقه که پروانه بُدم

درتلاشم که به زلفت نکنم فکر کنون
گرنمی دیدم و یک روز تُرا دیوانه بُدم

واحد این چهره ی خوبان که مرا کرده اسیر
هم چو مجنون که به دلدادگی افسانه بُدم

فرامرز عبداله پور