بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد

بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد
تو چون گُلـی و مُشک فشـانـی ت ، می کُشنــد

از سِـــرّ عـشــق بـی‌خـبــرنـد ایـن شُـغـــال هــا
از عـِطـــرِ نـابِ عــشــقِ نَـهـانــی ت مـی کُشنــد

خــورشـیـد تــابـنــاکـی و انــدر خـیــالـشـــان
ســر می بـُرنــد و هر چـه نـشـانـی ت می کُـشنـد

تـو مصـطـفــایـی و تـو عـمــادی تـو قــاسـمــی
افـســـانــه ای و چـون همـدانــی ت می کُشنــد

هَــل مِــن مبـارز اسـت بـه لـب هـای خـونــی ات
از تــرسِ دم بـه دم آیــه خــوانـی ت می کُشنــد

مــا را بـــه رقــص در دل شـمــشیـــر بـُـــرده ای
آنــان تــو را بــه رقـــص کُــنــانــی ت می‌کُـشنـد

لـبــخـنــــــد دیـده انــــد دَمِ ســـر بُــریــدنــت
از تــــرسِ هِـیبـتِ مِـهــرَبــانـــی ت می کُـشنـــد

حُـبّ ال ـحُـسَـیــنِ یَــجـمَــعُـنــــا ذِکـــرِ دائِـمَــت
دیــوان تـــو را بـه لـَعــل زبــانی ت مـی کُـشـنــد

از نیــل تــا فــــرات بــه آتــــش کــشـیـــده ای
از تـــــرس انـقـــــلابِ جـهــانـی ت مـی کُـشنــد

چــون ذوالـفقـار ، جــان بــه ملائــک سپـــرده ای
پنــداشـتنـد کـه در عـالــمِ فــانـی ت می کُـشنــد

ماناسـت جــان به عشـق و کلیـدش شهـادت است
آنـان تـــو را بــه فلـسـفـه دانــی ت می کُــشنـــد

دل را حــــریــمِ امــــــنِ الــهــی نـــمــــــوده ای
آنـان تـــو را بـــه خــانه تکــانــی ت می کُـشـنــد

گـــویـی شــهـادت قـمــر آل هـــاشـــم اســت
لـب هـای تـشـنـه ی رمـضــانــی ت مـی کُـشـنـــد

حــقــا کــه مــرگ در دلـت اَحـلَـی مِـن الـعَسَـــل
وقــتِ جلـوسِ تخـت کــیـانـی ت مـی کُـشـنــــد

لبنـان ، عـــراق ، شــام و فلسطـیـن به یـادِ توست
از تـــرسِ عــاشـقـــانِ یَــمـانــی ت مـی کُـشـنــد

بـا سیــد الشــهــدا تو چـنیــن نــاب گـشتـــه ای
آنان هـلاهـل اند و قنـد نـهــانـی ت مـی کُـشـنـــد

ای مَـعنـــیِ شَـجـ ـ ـاعـت و اخـلاص و عاشـقـــی
دُزدان بــــرای دُرِّ مــعــــــانــی ت مـی کُـشـنــــد

جمال الدین بخشنده