صدایت می کنم

صدایت می کنم
آهنگ بارش در میان باد
ای رویای پنهان
کز طلوع خنده هایت ، خانه ام آباد

صدایت می کنم
پنهان کلیدِ دشت های پر زِ پروانه
و تو
قصد سفر را از دلت بردار
دلم از عشق مالامال
و آه از دردِ پنهان مانده در این کلبه ی آمال
دلت شوق سفر دارد
دلم بر شانه های دار

صدایم کن
توی ای رویای آزادی
میانِ قصه های قلب ها در بند
نگاهم کن
تو ای شوقِ پریدن در رگِ تردید
و بر این غُصّه ها در بند

صدایم کن
برایت یک سبد از خوشه های عشق آوردم
و یک دسته گل از باغِ شقایق های دل بر باد
صدایم کن
تو ای زیباترین امّید
ای زیباترین فریاد

جمال الدین بخشنده

چـه کنـم عاشــق غریـب توام

چـه کنـم عاشــق غریـب توام
مسـت دنیـای ناشکیـب توام

خسته ام خستـه فراق ، عزیـز
خوب بنگر که نیمه سیب توام

تو همانی که عشق در من ساخت
من همان روحِ چون طبیبِِ توام
یک قدم مان ـده تا نسیـم وصال
هاتفـی گفت بی نصیـبِ تـوام

و زمــان مـرگ را گواهــی داد
گفتمش: صیدِ عنقریبِ توام ؟

گفتمش مرگ را که چوُن باشی ؟
اینچنینی که من رقیـب تـوام ؟

تو همانی که گفتمت : هشدار
دشمـنِ خـویِ نانـجیـب تـوام

و تـو ای عشــق ، لایــزالِ منی
تـا دم مـرگ هـم ، حبیب توام

عشق را نشئه ای ، زمینی نیست
تا ابــد زنـده ام ، نصیـبِ تـوام

جمال الدین بخشنده

بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد

بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد
تو چون گُلـی و مُشک فشـانـی ت ، می کُشنــد

از سِـــرّ عـشــق بـی‌خـبــرنـد ایـن شُـغـــال هــا
از عـِطـــرِ نـابِ عــشــقِ نَـهـانــی ت مـی کُشنــد

خــورشـیـد تــابـنــاکـی و انــدر خـیــالـشـــان
ســر می بـُرنــد و هر چـه نـشـانـی ت می کُـشنـد

تـو مصـطـفــایـی و تـو عـمــادی تـو قــاسـمــی
افـســـانــه ای و چـون همـدانــی ت می کُشنــد

هَــل مِــن مبـارز اسـت بـه لـب هـای خـونــی ات
از تــرسِ دم بـه دم آیــه خــوانـی ت می کُشنــد

مــا را بـــه رقــص در دل شـمــشیـــر بـُـــرده ای
آنــان تــو را بــه رقـــص کُــنــانــی ت می‌کُـشنـد

لـبــخـنــــــد دیـده انــــد دَمِ ســـر بُــریــدنــت
از تــــرسِ هِـیبـتِ مِـهــرَبــانـــی ت می کُـشنـــد

حُـبّ ال ـحُـسَـیــنِ یَــجـمَــعُـنــــا ذِکـــرِ دائِـمَــت
دیــوان تـــو را بـه لـَعــل زبــانی ت مـی کُـشـنــد

از نیــل تــا فــــرات بــه آتــــش کــشـیـــده ای
از تـــــرس انـقـــــلابِ جـهــانـی ت مـی کُـشنــد

چــون ذوالـفقـار ، جــان بــه ملائــک سپـــرده ای
پنــداشـتنـد کـه در عـالــمِ فــانـی ت می کُـشنــد

ماناسـت جــان به عشـق و کلیـدش شهـادت است
آنـان تـــو را بــه فلـسـفـه دانــی ت می کُــشنـــد

دل را حــــریــمِ امــــــنِ الــهــی نـــمــــــوده ای
آنـان تـــو را بـــه خــانه تکــانــی ت می کُـشـنــد

گـــویـی شــهـادت قـمــر آل هـــاشـــم اســت
لـب هـای تـشـنـه ی رمـضــانــی ت مـی کُـشـنـــد

حــقــا کــه مــرگ در دلـت اَحـلَـی مِـن الـعَسَـــل
وقــتِ جلـوسِ تخـت کــیـانـی ت مـی کُـشـنــــد

لبنـان ، عـــراق ، شــام و فلسطـیـن به یـادِ توست
از تـــرسِ عــاشـقـــانِ یَــمـانــی ت مـی کُـشـنــد

بـا سیــد الشــهــدا تو چـنیــن نــاب گـشتـــه ای
آنان هـلاهـل اند و قنـد نـهــانـی ت مـی کُـشـنـــد

ای مَـعنـــیِ شَـجـ ـ ـاعـت و اخـلاص و عاشـقـــی
دُزدان بــــرای دُرِّ مــعــــــانــی ت مـی کُـشـنــــد

جمال الدین بخشنده

با مـرگ هـم هــوای دلـم خَـوش نمی شــود

با مـرگ هـم هــوای دلـم خَـوش نمی شــود
ســودابــه ای ، فــدای سـیـاوَش نمی شـود

عطـــرِ بهـشـتــی ام اگــر از عَـــرش آوَرَنـــد
همچـون نسیـمِ مـویِ تـو دلکَـش نمـی شـود

حـتــی فرشتـــگـان هـمــه نقـاشــی ات کنند
هـرگــز بِســانِ رویِ تـو مَــه وَش نمـی شـود

اکنــون تـویی کـه کُنــجِ مَـــزارم نشـستـه ای
تـیــــرِ کَـمـــانِ تـــو ، تـــنِ آرَش نمـی شـود

شیـرینِِ جـانِ مـن نفـَـسَــت جـاودانــه بــاد
فرهــاد مُــرد ، قلــبِ تـو ، رامَـــش نمی شـود

اکنـون ، فــراق ، دوزخ و اِکسیـرِ عشـــق هـم
آبــی بــرای ایــن هـمـــه آتـَـــش نمـی شـود

آســـوده بـاش جــانِ دلــم قلــبِ خستـــه ات
از یـــادِ ایــن فِســـانـــه مُشَـــوَّش نمـی شـود
جمال الدین بخشنده

خــستـــه ام از سکـــوت اجـبـــــاری

خــستـــه ام از سکـــوت اجـبـــــاری
مــانـــــدنــم در هـــــوای تــکـــــراری

خسـتـــه ام ، واژه هـــــام بیمـــارنــد
جنـــس شـان جنــس کـوچـه بــازاری

تـــا بـــه کــی جـنـــگ در درونِ دلـم
تـــا بـــه کــی نـالــــه و خـــود آزاری

وقــت فریــادهـــای مـن شــده اســت
تـــا بـــه کــــی حــــرفِ آبــــــرو داری

تــو کــه مـی دانــی عمـــــقِ درد مــرا
پـس چــــرا ایــن هـمـــه جـفــاکـــاری

خواب دیـدم و خواب دیــدم و خواب
جـــــانِ مــن گـفـتــــه ای مـــرا ، آری

کــاش و ای کــاش تـو فقـط یــک بــار
عــاشــقـــم مـی شـــدی بـــه بیـــداری

کـــاش می شــــد بـــه هـــر قَـــدمَـــت
دســـت از مـشـــــقِ جــنـــگ بــــرداری

و دلــــــم غـــــرق عــشــــق مـی کـــردی
بــی تــو مُـــرده اسـت عـصــر دلــــداری

از ازل تا ابـــــد هـمـیـــن بـــوده اســت
از تــــو انــکـــــــار و مـــن وفـــــــاداری

گــرچـه عــشــق اسـت ، داستــانِ غمــش
جـــــاودانـــــه اس ــت بـــا فــــداکـــاری

و چـــه جـــــان هـــا سـتـــانــده ای امــا
نقـطــــه ی بـــی بـــدیــــل پَــــرگــــــاری

و دعــایـــــم : تــمـــــامِ دردِ خــوشــَــت
تـــا ابــــــد در دلِ جـــهــــــان جــــــاری

جمال الدین بخشنده