عشق بی غم را که باور می کند؟

عشق بی غم را که باور می کند؟
وادی مرگ است و محشر می کند

خرده بر چشمان خون بارم مگیر
دامن  خود  را  اگر  تر می کند

ساده اندیشم مخوان ای رهگذر
گر که با من ظلم دلبر می کند

عشق  پاکم  را  نمی بیند  دریغ
جور خود را صد برابر می کند

خنده بر لب هر که دارد مثل گل
روزگارش  زود  پر پر  می کند

از غم پاییز کوته عمر شد
گل بهارش را چنین سر می کند

آنکه بد گوی کسی شد،عاقبت
خاطر خود را مکدّر می کند

در قناعت کوش کین گنج گهر
مرد مسکین را توانگر می کند

بعد  مرگم  آن  مه  نامهربان
شعرهای واسع از بر می کند

سید علی کهنگی

محالست این غم به پایان رسد

محالست این غم به پایان رسد
به  آخر  شب  تلخ هجران رسد

اگر  یوسف  آرزوی  من  است
امیدی  ندارم  به  کنعان  رسد

درین شهر خاموش و نفرین شده
سر  عاشقان  کی  به سامان رسد

اگر زخم ، زخم زبان خودیست
دروغست آنکه به درمان رسد

شمائی  که  در  ساحل  غفلتید
به دریایتان خشم طوفان رسد

چه  زیباست  در  اوج  ناباوری
پیامی گر از  سوی جانان رسد

الهی  به  دشت  دل  واسعان
قدمهای جان بخش باران رسد

سید علی کهنگی

می کُشند و می کِشندم سوی خاک

می کُشند و می کِشندم سوی خاک
آسمان سیرم  نکرد  این  بوی خاک

بر  زلالش  دل  نمی بندم  که  گاه
آب  را  گل  می کند  جادوی خاک

هر  چه  گشتم در پی نوش حیات
قسمتم  شد  نیش از کندوی  خاک

نیستم  چون  زاهدان  و سالکان
تشنه ی  اسرار  تو  در  توی خاک

خوب  و  بد را در بغل جا می دهد
سخت بیزارم من از این خوی خاک

حاصلش غیر از غبار غم نبود
آسمان  گر  اشک  ریزد  روی  خاک

نیستی  واسع  جدا  از  دیگران
می دهد بازی تو را هم ، گوی خاک

سید علی کهنگی

آسمان ، شال عزا بر سر عالم انداز

آسمان ، شال عزا بر سر عالم انداز
گذر اشک به شب های محرّم انداز

سینه چاکان حسین بن علی منتظرند
شوق جانان به دل این همه آدم انداز

گر که از ابر سخاوت شده ایی بی حاصل
دست  بر  دامن  پر  گوهر  زمزم انداز

کاروان بار به سر منزل مقصود رساند
دشمنان را همه  در  قعر  جهنّم  انداز

شیعیان سوگ نشینان حسینند همه
نظر  لطف  به  این جمع مکرّم انداز

ماه،ماه غم و اندوه و پریشان حالیست
لنگر  کشتی  ما  را  به  یم  غم انداز

گره از عقده ی واسع نگشودست کسی
مهر  ما  را  به  دل  نیّر  اعظم انداز

سید علی کهنگی

عاشقی آواره و دیوانه می بینم تورا

عاشقی آواره و دیوانه می بینم تورا
معتکف در گوشه ی میخانه می بینم تو را

گوش خود را پاک کن از قیل و قال این جهان
با سروش آسمان بیگانه می بینم تو را

می کند دل را مکدّر خاطرات غم نشان
گاه در فکر شب و ویرانه می بینم تو را

تا به کی درگیر اوهام محال تازه ای
شاعرانه غرق در افسانه می بینم تو را

بسکه مضمون بسته ای با تار زلف گل رخان
هر کجا موئی رها شد شانه می بینم تو را

روزگارا بعد ازین هر جور می خواهی بتاز
عاقبت در بند آن جانانه می بینم تو را

پیله ی غم نیست واسع جای آرام و قرار
سالها باشد که من پروانه می بینم تو را

سید علی کهنگی