سالها با وَهمِ بیداری ، دوچَندان خُفته اَم

سالها با وَهمِ بیداری ، دوچَندان خُفته اَم
خام بودَم ، با گُمانِ آنکه مَردی پُخته اَم

دَر میانِ اِزدِحامِ شَهرِ تاریک و شُلوغ
دُر که نه ، یِک عُمر کَشکِ بی کسی را سُفته اَم

زِندِگی دَرسِ بُزُرگی داد ، یا دَرسی بُزُرگ؟
رازِ تَنهایی کِنارِ خویشتَن شُد نُکته اَم

آه اِی تَنهاتَرین تَن دَر میانِ خُفتِگان
بَرفِ غَمناکِ وجودَت را به مُژگان رُفته اَم

تا حُضورِ عِشق و آگاهی کِنارَم ممکن است
خویش را اندر میانِ خویشتن بِنهُفته اَم

از چه تَرسانی مَرا ؟ از مَرگ ؟ یا از نیستی؟
مَن که خود شِعری بَرای سَنگِ قَبرَم گُفته اَم

شبیرموسوی