مانده ام حیران که این حورا کِه بود

مانده ام حیران که این حورا کِه بود
دیده ام   را  بست  و  عقلم  را ربود
با  نگاه   هیز    و   چشم   تیز  خود
قالب    قلب     مرا     یکجا    زدود

شهاب سنگانی

هان غزال تیز پا، ای بچه آهوی قشنگ

هان  غزال   تیز  پا، ای   بچه   آهوی  قشنگ
آرزو   دارم    در  آغوشت   بگیرم   تنگ تنگ
بر سر  سودای  خود  تا  پای  جانم، جان تو
ناوک از  مژگانِ آنسانت  ببارد  چون خدنگ
پا به پایت پی به پی آیم خُجندی  یا سهند
سربلند،  در  قلّه ی  کوه   دماوند،  یا  فرنگ
توی  دریا   با  نهنگی،  توی  صحرا  با پلنگ
از زمین  و  از  هوا  باران   ببارد  از شرنگ
آب  دریا   را  تمامی  جا   دهی  در  لولهنگ
یا بگنجانی  تماما  را  چو  قطره  در سرنگ

شهاب سنگانی

ن، والقلم وما یسطرون

ن، والقلم وما یسطرون

قلم اینجا  همان  شعر سپید است
قلم  بُرّا  تر  از جنس  حدید است
به تصدیق  رئیس  دین  و مذهب
قلم  عالی تر از خون  شهید است

مِداد العلماء افضل من دِماء الشهداء

شهاب سنگانی