ای گل زردم
درمون دردم
کجایی که من
دورت بگردم
کجا رفتی
دل شکستی
بر روی یارت
در رو بستی
انتظارت
بیقرارت
خواهم آمد
در کنارت
مریم درزاده
من زیر بارون
زلف پریشون
دعا خونم
مانند مجنون
من در خیابون
دشت و بیابون
تنها گردم
همچو غریبون
با یک دلخون
زدم بیرون
خیالت در سر
مانند جنون
همچو زلیخا
شاعر شیدا
سر دادم من
آوای عشق را
مریم درزاده
من می خونم ترانه
دل می گیره بهانه
بهانه ای برای
یه شعر عاشقانه
سیل اشکم روانه
هنگامه شبانه
درد عشقی می زند
بر دلم تازیانه
چو مرغ بی آشیانه
دور مانده از لانه
دوری تو عزیزم
کرده مرا دیوانه
خسته از این زمانه
پر نشود پیمانه
دل برده ای با آن
زلف سیاه و شانه
مریم درزاده