در من کسی به احترام عشق میایستد
قدم بزن ای روح منسجم در این دالان بی انتها
شاید که کف بزند دنیا و به احترامت بایستد
ذوق هزاران نو عروس را دیده ام
صبوری چقدر گران تمام شد که تمام من
دارد فرو میریزد و آرام میایستد
فقر مطلقی ای قلب بهانه گیر من
خدا چگونه در این ایستگاه بایستد
حال خوشی ندارم استدعا میکنم
هیچکس به پای کسی اینگونه نایستد
ثریا امانیان