می درخشد صورتت گویی کـه ماهی دیگر است

می درخشد صورتت گویی کـه ماهی دیگر است
هر نگاهت در نگاهم چـون نگاهی دیگر... است

چشمهٔ چشمت خـــــروشان از میِ اغواگر است
این زلالِ خوش گــــوارت قتلگـاهی دیگر است

وقت دیــــدارت دلم احساس خـوبی می کند
گرچه با تـــــو بودنـــم غرق گناهی دیگر است

جنگ مـــا از ابتـــــدا هم بــــر سرِ ایمان نبود
روسری بـــــر سر نکن این اشتباهی دیگر است

گاهگـــــاهی بـا خیــالت سر نهم بــــر بالشم
شانه ات امّـا عزیـزم تکیـــه گـاهی دیگر است

در خیـابـان خیـالم چـــون غــــزالی می رمی
چشمهای عاشقانت خــود گواهی دیگر است

دلفـــــریبی مـــی کنی بـا گیسوانِ مشکی ات
هــرکسی باشد کنارت پـادشاهی دیگر است...

مهرداد خردمند

زرفروشی رونقِ بازار می خـواهد کـــــه نیست

زرفروشی رونقِ بازار می خـواهد کـــــه نیست
شهریاری مردم بیدار می خواهد کـــــه نیست

شانـــــه بــر انبوه موهایِ نگاران دلکش است
عشق دلبر شانهٔ دلدار می خواهد کــــه نیست

لالـــــه زاران در بهاران دیـــــدنی باشد ولــی
برگ گل هم شبنمِ بسیار می خواهد که نیست

نـــاز کـــــردن بــا نیـازِ بیـــــــدلان زیبـا شود
مرد عاشق دلبرِ غمخوار می خواهد کــه نیست

با نـــوازش ماهـــرویان مهــرورزی مــــی کنند
عشقبازی وعــــدهٔ دیدار می خواهد که نیست

باختم عمــر گرانم را بـــــه پای فکـــــر خویش
چون خیالم گلشن و گلزار می خواهد که نیست
مهرداد خردمند

غمزهٔ چشمانِ نازت بیقرارم می کنند

غمزهٔ چشمانِ نازت بیقرارم می کنند
بهر صیدت راهی دشت شکارم می کند

از نگاه دیگران افتاده ام در دام دل
این ستاره های تو با اعتبارم می کنند

خواب خیری دیده ام من در خیابان خیال
نور راهم می شوند و بی غبارم می کنند

آهوانه می خرامی در میانِ خاطرم
عشوه هایت دایما مست و خمارم می کنند

تا درآغوشت بگیرم در شبِ دلداری ات
بوسه های آتشینت رستگارم! می کنند

آنقدر در کوی و برزن در پی ات آواره ام
نارفیقان دشنهٔ غربت نثارم می کنند

سالها رفت و هنوزم انتظارت می کشم
چشم هایم بیقرارِ گلعذارم می کنند

پنجه در موی خیالت می کشم تقدیر چیست
تار تارِ گیسِ عشقت بند دارم می کنند؟!

[گر بگویم با خیالت تا کجاها رفته ام
مردمانِ این زمانه سنگسارم می کنند]
مهرداد خردمند

تو گـــــل زیبــای منی ؛ نـــاز منی! یاسمنی!

تو گـــــل زیبــای منی ؛ نـــاز منی! یاسمنی!
سیم تنی خـوش دهنی ؛ لایـقِ هـــر انجمنی

طعم لبت شهد شکر؛ صورت تـــو قرص قمر
وه که چـه زیبا بشوی زلف خودت حلقه زنی

بــا رخِ تــابنده و با شعلـهٔ چشمانِ خـودت
کوکبِ شبهای منی؛ نـور تـــویی شب شکنی

خوش قـد و بالایی و رعنایی و محبوب دلی
ناز تویی همدم و همراز تویی خوش سخنی

در پیِ تــو نـــاله کنم ؛روز و شبم تیشه زنم!
کــوه و کمـر را بکنم پیشهٔ من کــــوهکنی !

کافـرِ چشمت شده ام نـــاز نکن مــــاه منیر
نـــــرگسِ خوشبویی و لالـه و سوسن دهنی

تا بـــــه کجـا پــــر بزنم بهــر وصالت صنما
طالب ملکت شده ام آمــــده ام راهــــزنی!

عاشق رویـت شده ام بیش میـــــازار مـــرا
ای کــــه فریبـایـی و زیبایی و شیرین دهنی

مهرداد خردمند

گـــــرفته بغض گلویــــم؛ مــدام دلگیـرم

گـــــرفته بغض گلویــــم؛ مــدام دلگیـرم
غمین و خسته و حیــرانَم از خـودم سیرم

همیشه دلهـــــــره دارم ؛اسیـــر اوهـامم
به دامِ حادثـــــه افتـاده فکـر و تــدبیـرم

چنان هوای سم آلـود پخش در وطن است
کـــــه بسته راه نفس را مـــدام درگیـــرم

از ایـن خــزان عــدالت چنـان گـرفته دلم
بـــــه دست بازیِ ایـن روزگــار می میـرم

خــــدای خالـقِ جــــان آفـریده است مـرا
ولیک کـــــرده رهـــایم میـــانِ تقــدیـرم

هـــــزار راه نــرفته کـــــه امتحـان کـردم
ولی هوای خــــرافـات کـــــرده تسخیـرم

درون سینه من خانــــه ای تماشایی ست
که روی جام جمش نقش بسته تصویـرم

لبم خموش ؛دلـم سوگــــوار این همه درد
دریــــغ بانیِ بیـــــداد کــــــــرده زنجیرم

نــوای بلبـل مستان شفـای درد من است
همیشه والـــه و مشتاق مــوج تحــریـرم

چگونـــــه وصف کنـم حــال پـر ملالم را
کــــه غیـر خاطـره هایـم نمانـده تـاثیـرم

مهرداد خردمند