آفتاب موهایش را

آفتاب موهایش را
به روی شانه های نحیف
پنجره انداخته
تا گُلدان های لاله عباسی نوازش کنند
تارهای سیاهی را که
آسمان همچون سُفره می گستراند
برای ضیافت کهکشان ها؛
و هر شب ماهِ نقره ای می تابد
مثل سُرمه بر روی چشم ستاره ها
که شمارش اشک هایشان شعری ست زیبا
به وسعت تمام واژه های دلربا
در طنین جیرجیرک های عاشق!

مرتضی سنجری