شرارِ شوق بر آفاقِ آسمان فکنم

شرارِ شوق بر آفاقِ آسمان فکنم
چو نورِ باده برآید ز مشرقِ دهنم

خلیلِ آزری از سوزِ غم سلامت باد
نه من که شعله چو عنقا بر آشیان فکنم

نوای بابلِ شرقی فِتاده در سرِ من
که در هوای رُخَت لافِ عاشقی بزنم

عَجَب نباشد اگر بعدِ مرگم از تبِ عشق
هزاز لالۀ خونین شکوفد از کَفَنَم

طرازِ معجزۀ موسوی شکسته شود
چو دستِ سحر برآرم زِ چاکِ پیرهنم

به لطفِ تیرِ ازل پر زدم زِ گلشنِ قدس
کنون چکاوکِ خوشخوانِ خوانِ این چمنم

از آن زمان که بر این بوستان گشودم پَر
اسیرِ عارضِ نسرین وُ عطرِ نسترنم

از آستانِ مُرادَت به تیغِ جور و جفا
به خاکِ پای عزیزت که خیمه برنکنم

بیا به حجلۀ حسنِ من ای عروسِ غزل
که بر سَرَت بفِشنانم ز گوهرِ سخنم

محمود فریدون فر