عاقبت پرتوی روی تو ز مشرق دم زد

عاقبت پرتوی روی تو ز مشرق دم زد
آتشِ عشق به ظلمتکدۀ عالَم زد
.
آخرالامر سلیمانِ جَم از لعلِ وجود
نقشِ مهری به نگینِ شرفِ خاتم زد
.
هر نفس بادِ یمانی وزد از گلشنِ قدس
خاصه اکنون که صبا از گل و نسرین دَم زد
.
سرخوش آن مست که از جامِ شرابِ نَبَوَی
بر سرِ رِخوَتی از رنج و خُمارِ غم زد
.
دفترِ عقل بشوییم به سرچشمۀ عشق
حین که بر مُصحَفِ گل آیتی از شبنم زد
.
آن حریفی که ز مسجد ره میخانه گرفت
با من تشنه جگر جُرعه ز جامِ جَم زد

عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ دلیلِ جدلیست
که مَلَک بر سَرِ سودایِ بنی آدم زد

محمود فریدون فر

ز لطفِ بادِ بهاران در عرصۀ چمن است

ز لطفِ بادِ بهاران در عرصۀ چمن است
که جعد سوسن و سنبل ظریف و پرشکن است
.
تو آن شکوفۀ سرخی ز باغ عالمِ قدس
که رنگ و بویِ تو بر برگِ لاله و سمن است
.
منم مهاجرِ کولیِ دربدرِ که هنوز
پرستویِ دلِ من در هوایِ پر زدن است
.
به هر کجا روی ای رهگذارِ وادیِ عشق
چراغِ مُصطَفَوی رهنما و مُؤتمن است
.
فروغ دیده ام از خاکِ پایِ اهلِ دلیست
که از سلالۀ سرگشتگانِ بی وطن است
.
تو از تبار کدامین کواکبی که هنوز
شرارِ رویِ تو رشک ستارۀ یمن است
.
چه حکمت است خدایا که در طریقِ بلا
دوایِ دیدۀ یعقوب بویِ پیرهن است
.
ز بارگاه تو تا آستانِ حضرتِ دوست
مسافتِ دو کمان بود و بوالعجب سخن است
.
بیا رها و سبکبار بگذریم زین کوه
که این گریوه گذرگاهِ تنگِ اهرمن است
محمود فریدون فر

شرارِ شوق بر آفاقِ آسمان فکنم

شرارِ شوق بر آفاقِ آسمان فکنم
چو نورِ باده برآید ز مشرقِ دهنم

خلیلِ آزری از سوزِ غم سلامت باد
نه من که شعله چو عنقا بر آشیان فکنم

نوای بابلِ شرقی فِتاده در سرِ من
که در هوای رُخَت لافِ عاشقی بزنم

عَجَب نباشد اگر بعدِ مرگم از تبِ عشق
هزاز لالۀ خونین شکوفد از کَفَنَم

طرازِ معجزۀ موسوی شکسته شود
چو دستِ سحر برآرم زِ چاکِ پیرهنم

به لطفِ تیرِ ازل پر زدم زِ گلشنِ قدس
کنون چکاوکِ خوشخوانِ خوانِ این چمنم

از آن زمان که بر این بوستان گشودم پَر
اسیرِ عارضِ نسرین وُ عطرِ نسترنم

از آستانِ مُرادَت به تیغِ جور و جفا
به خاکِ پای عزیزت که خیمه برنکنم

بیا به حجلۀ حسنِ من ای عروسِ غزل
که بر سَرَت بفِشنانم ز گوهرِ سخنم

محمود فریدون فر