بـه تیـرگیِ بخـتِ خـویش ؛ بـایـد گـریسـت

بـه تیـرگیِ بخـتِ خـویش ؛ بـایـد گـریسـت
بـه حـالِ روزِ وا پـریـش ؛ بــایــد گـریـسـت

همـین بـس اسـت ، بَـنـگ‌زده هر آن اسیـر :
بـه حـلقـۀ دودِ حـشـیـش ؛ بـایـد گـریـسـت

تـا ریــشــۀ اصـالــتـی از اصــل گـسـسـت
بـه کـیـفـیـتِ زیــرِ ریـش ؛ بـایــد گـریسـت

چــه روسـفـیـد کــرده‌انــد ، رویِ ریــا ..
ز جاه‌طلبیِ شیـخ و کـشیش ؛ باید گریست

چــنــان بــکــرده روزگــار مـا را سـیـاه ‌:
دگر خـلافِ دیـن و کـیش ؛ بـایـد گـریـسـت

چو پلـک زدنی نزدِ چشم ، شـوکـت گذشـت
بـه فـرّه ، نـیم قـرن پـیش ؛ بـایـد گـریسـت

نـمـی‌شـود ایـن غـم و سـوگ انـگار تـمـام
از این مـلالِ بـد سـریـش ؛ بـایـد گـریـسـت

یزدان ماماهانی