بِــتِـکـان بـاز درخـت را غــزل از بــرگ خــزان دِه

بِــتِـکـان بـاز درخـت را غــزل از بــرگ خــزان دِه
چوخزان ؛رختِ سفربست و برآن دست‌ تکان ده

چه پیام و چه نویـدی به خوشی گاهـشمار داد :
برسید موسم دی پیک ؛ خبرم را به جهان ده

ورقی ؛ دسـتِ زمان باز به زمانـه چو رقم خـورد
بِنِـویس بـرگِ زمانـه ، تو زمان فـصلی ، نشان ده

بِـگُذشت مهر و چو آبـان و برفت آذر از این بـرج
درِ دل را بِــگُـشـا بـر دی و اسـفـنـد ، ضـربــان ده

چـه شـبـی خـجـسـتـه بـاشـد ؛ شـب چـلـۀ انـاری
سـخنـی ز شـادبـاشی تـو نـخسـت بـر دگـران ده

سرِ کُرسی همه گِردنـد و بساط سـوروسات پـهن
شـکـلات و هـنـدوانــه ؛ مِـی و مــزه ، قـلـیـان ده

بِـکِـشــد چـنــد دقـیـقــه شـب چِـلّــه بـه درازا ..
به بـلنـدای چنین بـزم ؛ بتـوان ، جـان و تـوان ده

رَهِ عــمــرت گــذر افــتــاد و در آن پــا بِــنَـهـادی :
کـه خـطــر دارد و لـذّت به درسـتـی ، جـریـان ده

نـه به بـدرود خـزان ، نـه به درودگـوی زمـستـان
هنـر دهـر چو همینـست بِـدمانْـد جان و ستانـده

یزدان ماماهانی

بـه تیـرگیِ بخـتِ خـویش ؛ بـایـد گـریسـت

بـه تیـرگیِ بخـتِ خـویش ؛ بـایـد گـریسـت
بـه حـالِ روزِ وا پـریـش ؛ بــایــد گـریـسـت

همـین بـس اسـت ، بَـنـگ‌زده هر آن اسیـر :
بـه حـلقـۀ دودِ حـشـیـش ؛ بـایـد گـریـسـت

تـا ریــشــۀ اصـالــتـی از اصــل گـسـسـت
بـه کـیـفـیـتِ زیــرِ ریـش ؛ بـایــد گـریسـت

چــه روسـفـیـد کــرده‌انــد ، رویِ ریــا ..
ز جاه‌طلبیِ شیـخ و کـشیش ؛ باید گریست

چــنــان بــکــرده روزگــار مـا را سـیـاه ‌:
دگر خـلافِ دیـن و کـیش ؛ بـایـد گـریـسـت

چو پلـک زدنی نزدِ چشم ، شـوکـت گذشـت
بـه فـرّه ، نـیم قـرن پـیش ؛ بـایـد گـریسـت

نـمـی‌شـود ایـن غـم و سـوگ انـگار تـمـام
از این مـلالِ بـد سـریـش ؛ بـایـد گـریـسـت

یزدان ماماهانی

کـار دلال دروغ جـز دروغــگـویــی نـبــود

کـار دلال دروغ جـز دروغــگـویــی نـبــود
روی صدرویـان سـیاه جز ریا ، رویـی نبـود

جـبــرگـرایِ تـنــدرو ؛ داخـل کــشــول خـود
میتـوان دید آنچه جز نانِ مغزشـویی نبـود

خــط و مــرز شـرم را رد نـمـوده بی‌حـیا
بر چـنین هـیزی دگر چـشم و اَبـرویی نبـود

زنـدگانـی صـحنـۀ جـرم و زندانـست و بنـد
حین بـازپـرسی عمـر نـاز و دلـجویـی نبـود

کاشکی انسانیت لـوح‌ و تقدیـرنـامه داشت
بهر کس مـیشـد نصیب اهل زورگویی نبود

کاش‌طبیعت‌ دفترش‌مینوشت این جمله‌را :
حـق و یکـساننـد همـه هـای را هـویی نبـود

انـدکـی آدم بـمـان ذره‌ای هـوشـیار بـاش ..
ایـن جـهان در رستـۀ مـنفـعت‌جـویـی نبـود
یزدان ماماهانی