پاییز گشته ام که از آغازِ روزگار

پاییز میشوم که مداوا کنی مرا
در لحظه هایِ آخرم احیا کنی مرا

سرخ از انارِ گونه و زرد از طلایی ِ
گیسویِ زر فشانِ فریبا کنی مرا

اکنون غریبه ام ، چو همایِ سعادتی
برشانه ام نشسته و یکتا کنی مرا

با مهرت ای سپر بتوانم گذر کنم
از آذری اگر تهِ دل جا کنی مرا

هم پایِ بی نوایی ِ قلبم شدی ز لطف
دستم گرفته ای که شکیبا کنی مرا

گلگون شود تمامیِ ذراتِ خاطرم
یک قطره خونِ عشق گر اهدا کنی مرا

آری خزان چکیده یِ دیوانِ عاشقی ست
یکجا حدیثِ عشق هویدا کنی مرا

پاییز گشته ام که از آغازِ روزگار
تا آخرین دقیقه تماشا کنی مرا

میثم علی یزدی