ترکیب چشمانت به همراه کمی ناز

ترکیب چشمانت به همراه کمی ناز
نامیده شد نامش شراب ناب شیراز

دستی بکش ما بین موهایت بنامم
این چنگِ زرین را همان چنگ پر از راز

قدری لبانت را برایم غنچه گردان
مدهوش کن دل را از آن سیمای طناز

جانم میایی فال حافظ را بگیری
حتما جوابم می‌دهد دیوان بکن باز

دیدی الا یا ایها الساقی بیامد
یعنی تو مشکل میشوی با قلب من ساز

گفتی به من ناز مرا وقتی کشیدی
من میشوم با ساز تو در رقص و آواز

تا سر کشیدم ناز چشمت را یکی گفت
این بود مستی ی شراب ناب شیراز

میثم علی یزدی

زنده باشم به تماشای خزان می آیم

زنده باشم به تماشای خزان می آیم
به تماشای خزان از دل و جان می آیم

بر لب تخت نشستم به هوایش وقتی
بختِ من گفت به همراهی آن می آیم

با همان سینه ی مجروح که می دانستم
درد دارد نفسش ، گفت بمان می آیم

برگ ریزان شد و پاییز تماشائی شد
پیِ آن سروِ خزان دل نگران می آیم...

...لب ایوان ترک خورده ی یادش شاید
یادش آید که بمن گفت جوان می آیم

سروِ پاییز نداریم ، اگر پیر شده
تنه اش خشک شد از آن به فغان می آیم

تا که مُردی دل من یخ زد و همراهت مُرد
هر خزان من به همان جا و مکان می آیم...

...تا به پاییز بگویم تو بمیر ای پاییز
آخرین جمله اش این بود خزان می آیم
میثم علی یزدی

حسین از روز عاشورا به ما یک درس زیبا داد

حسین از روز عاشورا به ما یک درس زیبا داد
همانا شیعه را آزادگی فرزند زهرا داد

چو ثارالله با خونش به دین جانی دگر بخشد
وَهب دل از کلیسا کند و جان را بر مسیحا داد

مرا این جمع یاد ابن ملجم در سحر انداخت
که بی شک کربلا را کوفه بر مولایِ تنها داد

جواب مهرورزی علی را در کمان بگذاشت
و تیری را ز نفرت در گلوی اصغرش جا داد

تمام کوشش سقا برای حفظ سَرو اش بود
چو عطشان آمد از دریا وفا را رنگ و معنا داد

رقیه از چه میگفت ای عمو جانم نخواهم آب
که او میدید بابایش علم را دست سقا داد

زمانی که همه رفتند عمّه مرد میدان بود
و او پیغام این خون را به دست نسل فردا داد

جسارت بر تو آقاجان از آن طوفان جهلی بود
که چشم خلق را بست و به طفلت خار صحرا داد

بدانید اهلِ شام آلِ علی را، هرکه بر نی کرد
برای شربتِ رِی شهدِ عُقبی را به دنیا داد

اگر خنجر نمی‌بُرَد یقینا صحبتی دارد
ندای بوسه گاه احمدی را بر بلندا داد

چه درمانی برای درد بی بابایی ام آورد
بشارت بر سری خونی در آن تشتِ مطلا داد

نمیفهمد حسین بن علی، خون خدا باشد
که ذِی الجوشن تکان محکمی برعرش اعلی داد

یزید از خطبهء زینب چو رسوا گشت خیزر زد
بر آن قاری که با قرآن، شهادت بهر رسوا داد

تو دستم را بگیر ارباب هنگام غزل گفتن
منم مجنون تو ، مجنون قلم را دست دانا داد

میثم علی یزدی

رفتیم ببینیم که خورشید کجا رفت

رفتیم ببینیم که خورشید کجا رفت
مهتابِ شب تیره ی ما رفت چرا رفت

طعمِ سمنو بر لب ما تلخ شد امسال
نوروز کجا رفت کجا رفت کجا رفت

آن سکه چه شد سیب چه شد سبزه چه شد آه
در محفلِ ما شمع چرا از کف ما رفت
آلاله ی پرپر شده ی فصل بهارم
چون باد صبا آمد و چون باد صبا رفت

آتش زده او جمع پریشان شده اش را
وقتی که به لبخندِ رضا سویِ خدا رفت

وقتی که پریدی و به پرواز رسیدی
از خانه ی ما سایه ی آن مرغ هما رفت

خورشید اگر رفته پسِ ابر نهان است
گرمای رخش هست مرا نور و صفا رفت

میثم علی یزدی

به نظر می‌رسد امروز سرم منگ تو است

به نظر می‌رسد امروز سرم منگ تو است
بهترین است بگویم که دلم تنگ تو است

راستی یک به یک این ثانیه ها گوش شده
میکِشد گوش کجا ساعت و آونگ تو است

معنی واژه ی اقرار به جرمت بی شک
لَهِ رویِ تو علیه منِ خونرنگ ِ تو است

دستگیری کن از این قلبِ ز پا افتاده
به امید آمده بیچاره دلی لنگِ تو است

قلبِ من لنگ تو باشد ضربان دارد یار
نبض یعنی ضربانی که هماهنگ تو است

شعله ای مشتعل از گونه ی سرخت دارد
که درخشیدنِ خورشید از اورنگ تو است

نشود رستم و رخشِ غزلی فاتحِ تو
به اسیری رود آن واژه که در جنگ تو است

به نظر می‌رسد او را نتوان ترک نمود
ترکِ افیونِ دو چشمی که پر از بنگِ تو است

موج مرداب و خروشیدنِ آن کس دیده؟
اتفاقی که فقط باعث آن سنگ تو است

میثم علی یزدی