چند صباحی که من یار و همدم غم هات بودم

چند صباحی که من یار و همدم غم هات بودم
عاشق وصل و پینه زخم اشک شنیده هایت بودم

هرکجا زخمی بدیدم می شدم دیده هر غصه نوبر تو
خود طبیب بودی و من شاگرد تو همات بودم

درس عشق خواندم و تازه وارد در مکتب درمان عشق
کاشکی گه گاهی شاهد جملاتِ پُر نظرااااااات بودم
لرزه برجان زدی بی دیداااااااااااااار من زود ی نخواب
وقتی دل معنای عشق ِگرفت کاشکی در تنهایی ز برکات بودم

من اسیر نی ام آزاده زیر دست و پایت مرا اااااااا مدان
بخدا در قحط عشق من تنها امیری ز امرا یت بودم

گرچه رفتن ااااااااات به رسم عادت همیشگی که نبود
کاش من راد ،رنگ زنِ پنجره ودر ب رو به آفتابت بودم

منوچهر فتیان پور