رفتی تو سپُردی دِلِ خود را به دگر یار

رفتی تو سپُردی دِلِ خود را به دگر یار
جانم به فدایت ، که ترا کرده گرفتار

هستی تو به هر جای خدا پُشتُ پناهت
ماییم ز هجرانِ تو با غصّه ی بسیار

شیدایِ تواین دل شده قدرش که ندانی
چون من به دو عالم که ترا گشته هوادار
با دل چکنم هست به یادت همه اوقات
دیدی که چه کردی تو به من یار دل آزار

جز جور ندیدم ز تو من در همه عمرم
بر ما که جفا رفته به او باش وفا دار

تا صبح به یادت همه شب ناله نمایم
بنگر که چسان این دِلِ شیدا شده بیمار

تا کی بکنم ناله من ای مه ز فراقت
گشتم منِ دلداده دگر کز همه بیزار

آتش زدی آخر به جفایت تو (خزان) را
با جور جفایت بَنَمودی تو مرا خوار

علی اصغر تقی پور تمیجانی