دلی دارم که دلدارش توباشی

دلی دارم که دلدارش توباشی
قرین و یار و غمخوارش توباشی
ترک خورده انار دل که شاید
طبیب ِوقت ِ تیمارش توباشی
شمردی دانه های این دل من؟؟
دلیل اشک خون بارش توباشی
به وقت ِ فرخه ی شمشیر ونیزه
سری دارم که سردارش تو باشی
دلم فرخنده از رقص قلم باد
اگر بی تاب وغمخوارش توباشی
چو پروانه بسوزان هر پرم را
به شرطی که پرستارش تو باشی
درخت دل اگر برگ وبری داد
خوشا روزی که ازهارش توباشی
شوم ساقی ِ محفل تا سپیده
اگر ،، می ،،خوار هر بارش تو باشی
ببخش انگور لعلت بر لب من
اگر خواهی هوادارش تو باشی
دهم گردن به دار زلف تو من
اگر بافنده زنارش تو باشی
به سرخی می زند سیب ِ رخ ِ تو
بچینم چون که گلزارش توباشی
چو ،،می،، اندازد این انگور شعرم
خوشم لیلی ِ اشعارش تو باشی

زدست و پا و اعضا و جوارح
ثنا گویم چو اذکارش تو باشی
بدزدیدی و آتش می کشی دل
جهانی هست و تاتارش تو باشی
همه گویند فلانی ناله کم کن
بنالم تا نُت ِ تارش تو باشی
اگر رفتی ودیدارشدقیامت
خوشا چشمم که احضارش تو باشی

فرخه : به معنی رقص است

ونام شعر برگرفته از همین واژه .فرخه ی شمشیریعنی رقص شمشیر است

رضافرازمند

بگذار که عشق پیرمان کنددر کنار هم

بگذار که عشق پیرمان کنددر کنار هم
پاتیل ومست ونشئه باشیم نه خمار هم
ما را رقیبان دون صفت ببینند به وقت معاشقه
آن لحظه ای که بوسه بچینیم ز بوسه زار هم
ای دردآشنا که دردت بُوَد به جان دل
آستین فشان شبی تا شویم گرفتار هم
دُر و گوهرچو جاری شود ز آتشفشان لب
آنگه شویم محو ومات ِ شنیدارهم
گازی به سیب حوا زدی و هوایی شدی
ورنه که کفتر جلدبودیم و هوادار هم
شمع رخت مطوف ِ پروانه ی دلم
غنچه زلعل لب گشا تا شویم بهار هم
این یکه مشتری منم درآسمان طالع تو
پرده زماه رخ فکن تا شویم خریدار هم
شب دلدادگان غریب ست ویلدایی
پاشویه ای نشد ز تب عشق وما دچار هم
گربند ناف احساس ما بریده تقدیر بنام عشق
نه شاهد این عشق پا به ماهیم ونه وفادار هم
وقت ساختن سوختیم به پای عشق هم
بازنده ی قمارعشقیم و طلبکار هم
چون ما زدیم رنگ بیهودگی به بوم دل
جای پل وپنجره ساختیم دیوار هم
کوچ آفتاب نظاره نکردیم زشرق کوچه ی دلمان
ما شب نشین چله ی غمیم وغبار هم
برفی سپید به بام سرمان نشسته بعد از این
بگذار که عشق پیرمان کند در کنارهم
تا رُز و رازقی بچینیم هر سپیده دمان
یاپر کنیم کوله بار بوسه ز لاله زارهم

رضافرازمند

نازنینم

نازنینم
بگذار دراین واپسین لحظات
بغض های سنگین وسرکشم را
بی وزن
وخیس بر پوست این شب
سیاه بنویسم
یک شعر
سپید

رضافرازمند

بگذار دل من خراب باشد

بگذار دل من خراب باشد
در حسرت تو کباب باشد
چشمِ طمعم چو زنده رودی
غرق ِ عطش وسراب باشد
در بین دو دیده ی من وتو
یک پرده ی خون نقاب باشد
بر شاخه ی نحس طالع من
قُمری نبُود غراب باشد
بگذار که شاهدانه بینی
این گونه زخون خضاب باشد
چون خنده به لب حرام گردید
بشکفتن گل سراب باشد
دَق کرده و می کند دل این باب
چون سائل بی جواب باشد
توصیف تو درغزل نکنجد
گر صدغزل وکتاب باشد
بغضی که نشست بر گلویم
گفتی که نه بغض حباب باشد
بگذار تو بجای باده ی ناب
شوکر به لبم شراب باشد
تا کی دل من خراب باشد؟
در حسرت یار کباب باشد
بگذر دل از این خراب ومستی
هنگامه ی عشق شباب باشد

رضافرازمند