منم آن شاعرِ دیوانه یِ سول به سلولِ تنت

منم آن شاعرِ دیوانه یِ  سول به سلولِ تنت
تو تمـامِ منی  و جــان و دل  و تـن  وطنت

زیرِ پیراهـنِ خــود تن کنم ای راحتِ جــان
که منم جــانِ جــدا مانـده زِ جســم دگرت

که تویی شـورِ غـزل ، ناجیِ دل ‌، ماهِ جهان
ومن آن ، عاشـقِ دیـوانه یِ عطـــرِ نفست
در همه همهمــه و ســـردیِ بتخانه یِ جان
بتِ زیبایِ دلــم ، با رگ و خـــون ساختمت

تو همه محــوِ منو، مَه به تماشـایِ تـو بود
و منـو شــورِ غـــزل، محـوِ به دل باختنت

منم آن برکـه به خـوابِ دلــم  افتــاد رخت
وتــو ماهــی که میانِ دل خـــود بافتمت

تـــو همـان واژه یِ پنهــانیِ لبهـــایِ منی
 و مـن از روزِ ازل ، در غزلـــم داشتــمت

و تـــو زیبـایـیِ جـاویـدِ دو‌ دنیـــایِ منـی
شده تقدیــرِ من انگــار ‌، به دل داشتنـت

ساناز زبرشاهی