من هیچ نمی دانم، من هیچ نمی خوانم

من هیچ نمی دانم، من هیچ نمی خوانم
غیر از تو نمی خوانم، غیر از تو نمی دانم

بِشْناسَدَم أر گُلبُن، بلبل که خیال تو
گل ریخته تا دامن، از چاک گریبانم

با یاد تو در صحرا، درد دل خود گفتم
از عشق تو ای جانم با سنگ و خس ای جانم

این سکته ی شعر من، عمدی ست که می دانم
آری سخن از عشق است، بیــــدِل منِ نالانم

گر پرده فرو اُفتَـد، پندار نخواهد ماند
چون روز همه بینند در بندم و بِــریانم

در فَنِّ هُنــر هر چند، گُمنامِ دِه و شهرم
در کار جنــون لیکن، مشهور بیابانم

ای سروِ گل اندامم، ای رایحه یِ جانم
گفتم که به کویِ تو دِلباخته می مانم

هر دم به سرم دارم تا وصف تو را گویم
وصف تو چه سان ای جان وین ذهن پریشانم؟

وصفِ تو به سر پُختَن، هرگز نتوان گفتن
وصف تو زِ دل باید، هَم سینه یِ سوزانم

هر بیت غزل یکسو، افتاد خراباتی
بنگر دل شیدا را، اشک و لبِ خَندانم

مُحَمَّدکَریم نَقْدِه وزان

من از این جهان بُــریدَم، چُو زِ مَردُمان بِدیــدَم

من از این جهان بُــریدَم، چُو زِ مَردُمان بِدیــدَم
همه قهر بُغضُ و کیــنِه، که بجز جَفٰا ندیــدَم

دِگَــر از رَحــمُ و عُطوفَت، نَبُوَد خَبر به جایــی
که شُد افسٰانِه دِریـــغٰا، نَکند کَسی وَفایـــی

دِگَــر از قِصِّه خَبـــر نیــست، دِگَـــر از نَفس حَــذَر نیــست
چُــو اَز آن صَفٰایِ دیــریــن، به کَسی هیچ گُــذَر نیــست

چُــو غَــزٰالِ تیـــز پٰایی، به کُجٰا رَوَم از این غَــم
بِــه کُــدٰام سوُی گُـریــزَم، کِـه بِجُـز گُـــرگ نَــدیــدَم

به کَسی دِگَــر ندارد؛ اَثَـــری مُــؤِذِه وُ پَنــد
کِه به جَنگِ بٰا حَقیــقَت، هَمِه هٰان جُمله دلیــرَند

مَگَر این عٰالَــــمِ فٰانــــی بِه کَســی وَفٰا نُمــوُدِه
بِنــِـگَر که زیـــرِ غَـــبرٰا چِــه بَس آدَمـــی غَنـــوُدِه

چِــه شُــد آن عِشقُ و مَوَدَّت، چِــه شُــد آن ریــشِه یِ وَحــدَت
چِــه شُــد آن فَــرازِ عِــزَّت؟ کـِـه بِـپٰاست جُمله خِفَّــت

دگــر از بــودُ و نَبــُودَم، همهِ زیـــن آتشُ و ســـوُدَم
بِنِگَــر چِــرٰا سُروُدَم، هِـلِه مَـــرگ شُــد دروُدَم

مُحَمَّدکَریــم نَقْدِه دوزان