غم های جهان به دوش وهزین من است

غم های جهان به دوش وهزین من است
پیوسته کمان روزگار درکمین من است
هر جا که روم تقدیر دنبال من است
راستی نگذارم زدست بر جبین من است

عبدالمجید پرهیز کار

نوشته بود

عشق ومحبت زاده لطف خداست

عشق ومحبت زاده لطف خداست
دل عاشق ز کینه وغم جداست

با عشق نزنی زانو به ناتوانی
کوه انگیزم شوی وهیچ نمانی

داودچراغعلی

تو رفته ای به جایی ،

تو رفته ای به جایی ،
که دیگه قرارنیست پیشم بیایی
شاید هم تو بیایی ،
چشمِ دلم نابیناست
اما میدانم که دگر قرارنیست ،
باهم با لذت بخوریم یه چایی

دیگه توو این خونه نیست ،
حتی نور و ضیایی
ای نورِ خونه ، رفتی
دیگه نخواهم دید تو را توو خونه
تو را که بی همتایی

من با تو این زندگی ام را ساختم
برام دعا کن ای رفیق لحظه های سختم
تا یه ریزه دلم آروم بگیره
تو که پُراز مِهر و پُراز سخایی

ای بامرام پس ازسالهای آزگار جاریه ،
نامت توو خونه ی دل
برای من نام تو مثل خونه
جاریه در رگ عشق
کاش با هم میرفتیم و پرسه میزدیم ،
بسوی آن مقصد خوب و غایی

تو برمن ، دلیل هر بُکایی
بعد از تو ازمن مونده ، یک مترسکِ کاهی
خودمو دلداری میدم گاهی ،
که مرگ توو این دُور و بَراس ، نزدیکه
اما زندگی بازهم ،
روودست میزنه به مرگ
شنا میکنم یکریز،
توو رودخونه ی این حیات ، چو ماهی
ای ماهیگیر اجل ، پس کجایی ؟
افکارم پَرته ، به افکاری واهی

بهمن بیدقی

السلام علیک یا صاحب الزمان