پَر پَریم

پَر پَریم
همچون قاصدکی پای در پرچینِ خارها
اسیریم
همچون بلبلی میانِ نرده های یک قفس
که سیر بچرخانندش در گلعذاران
اما باز به قفس رهایش کنند با حسرتها
نفرتیم
همچون کودکی عقده دار که
از هراسِ چماقِ تنبیه
انزجارش مدرسه باشد وُ منزلی
که هر صبح باز با پاهای انکار
جابرانه بسپاردش به تکرار زجر آورِ آن مکرر
پژمرده ایم
همچون گلی در محبسِ گلدان
که ریشه ها نه نماد رویش
بلکه کلاف سنگینی گره هایند بر پاهایمان
خموشیم
همچون درختان یک باتلاق
که گوئی قرار است حتی نعشِ بی نفسمان هم
تلهٔ مرگی باشد برای حیات
و
تشنه گانیم
بی جسارت میانِ تلخکامی زیتون وُ گزشِ وحشیِ انجیرهایِ یک بادیه
بی آنکه رغبتی کرده باشیم
به گذاری بر بهشت نیلوفران وُ لطافتِ برکه ها

علیزمان خانمحمدی

گریزی نیست....

گریزی نیست....
ایستادن به منظر برکه ای
که ایستاده به انتهایش
منجلابی بس مکدر
گاهی..... هم
مشام می آزارد
گاهی
فرو می خورد پیش چشمانت
همهٔ هستیِ یک درخت را
و
گاهی از غایتِ پرت بودن
صد دام می گسترد به مصافی مذموم
با طبعی زیبا پسند
تا به بهایِ تماشایِ یک
غروب زیبا
اجبارش کند به شنیدنِ هیاهویِ
دل آزارِ شغالان
اما
گریزی نیست
تمام طبیعت را محترم باید شمرد
چه آن که
معوج نمودن مسیر گورخری تشنه
از مخاطرهٔ یک منجلاب
خود
ظلمیست آشکار
در حقِ تمساحی تیزهوش
که عمریست به مترصدست
آن لحظهٔ محتوم را
آری....... طبیعت را محترم باید شمرد
حتی آن دم که
انسانی گیر گردد در گردابش.
.
.
مسخره تر از این
دیشب
مردی
در آغوش سنگفرشها
یخ بست واپسین نایش
سگی
در همان حوالی
در آغوش زنی
مشق می کرد آزادی را
جوانکی گرسنه
که نانش پائین رفته بود از
حلقوم آزمندان
در آن دنج تاریکی
رهگذری را گرفتار کرد
بی تقصیر
میانِ تیزی تیغ وُ ننگِ باج
اما
مسخره تر از این
آنی که در لوایِ این شب بیداد
لجام برید اسب تراوایش....
.
.
بس که بی نوایان
غربال می کنند زباله هایمان
دیگر روی دستمان نمی ماند کاغذی
برای بهانهٔ نوشتن
حالمان خوش وُ خیالمان راحت،
بس که به خانه
میهمان داریم سگ وُ گربه
دیگر همجوار کودکی بی خانمان
سگی ولگرد یا گربه ای گرسنه
تیک نمی زند اعصابمان
آری...... در لوایِ انکار
حالمان خوش وُ خیالمان
راحتِ راحتست
بس که خاموشیم
به سانِ آفاق یک کور .
.
.
برای ستاره ای که
دریغ شد نورش
برای ستاره ای که
دریغ نورش کردند
برای ستاره ای که
گم گشت در حائلِ شب
برایِ شفقی هراسان که
هرگز نشد مطلعِ فجر
برای صبحی که
زنده به گورش برد آن
تنهایِ نشسته به انتظار
برای مهی که
در پناهِ رفیعِ قلل
بسندید به تماشایِ شبِ سیاهی گستر
برای روزی که
داغ ولادتش هماره زخم ماند
به دلِ نور خواهان
برای خورشیدی که
نیامد هرگز به وعده گاهِ طلوع
و
برای جهانی که
کسوفش به رنگِ خون وُ خسوفش
به رنگِ تباهیست

علیزمان خانمحمدی

خزان که می آید وُ می بَرَد

خزان
که می آید وُ می بَرَد
ثمر از شاخسارانِ کهن
گوشِ کوچه باغ
که کر می شود از نالهٔ مرگِ برگها
آن آشیانهٔ متروکهٔ نمور
که می شود یادگار اجاق کورِ این باغ
کاکلِ چکاوک
که میان نعشِ چمنزار
بس حزن انگیز
می جوید ردی از یار
من هم بی تو
می گریم پای منارهٔ معبد قلبم
چونکه می دانم
هنوز تمنا باید کنم تُرا
که شاید باز آید روزی
بهار بخت عشاق

علیزمان خانمحمدی

شب و روز در هزار تویِ خاطره ها

شب و روز
در هزار تویِ خاطره ها
چون خیالم با خیالِ تو
نه تو من می شوی وُ نه من تو
که این جسم بیافتد
از تب وُ تابِ این دوگانگی

علیزمان خانمحمدی

آبی چشمانت

آبی چشمانت
بر پنجرهٔ نگاهم
موج دریا می زند هنوز
اینجا که
کویر دلم را
تنها
غنچهٔ لعلت
نشانِ بهار روئیده
می شود؟؟
تو باشی وُ بهار نباشد
وقتی که یخ های خزان هم
حساب می برند از تبِ عشقت
علیزمان خانمحمدی