با هر نفس یار همی صبا بگرید

با هر نفس یار همی صبا بگرید
وز مشکِ پر از اشک هوا شمع بسوزد
باری است به مژگان نبرم دردِ تفکر
بترسیم که پروانه‌ی ما خیس بگردد
گر روح لطیفش بدهد خم به دو ابرو
صد غنچه و صد لطافت گلم بمیرد
او گر من و من او بشوم بی‌غم و شادم
گر او بشوم دو پاره‌ را وصل بباید
با لعل و تن و پیچش دستان من و او
بر دور و هم یکی شدن، غم به سرآید

فرداد یزدانی

تو آن دُر یتیمی در پوشش مخمل و صدف

تو آن دُر یتیمی در پوشش مخمل و صدف
من آن سنگ تیپا خورده ی گنگ و بی هدف
تو بیستون و نقش و نگارت حاصل تیشه
من این جنگل سوخته ی بی برگ و ریشه
تو شیرین و جهانم درگیر زلف پریشانت
من زائر و قبله ام مزار بی نشانت
تو حوا و ممنوعه اینبار نه سیب و گندم
من آدم و دلشکسته ی حرف مردم
تو بهار و بهشت کوچک سرزمینم
من پاییز زرد بی برگ و بار غمگینم
تو اقیانوسی و جهانی دگر در تو پیدا
من کویر خشک سوزان بی کس و شیدا
تو بیکران ، به رنگ لاجورد آسمانی
من آنقدر دور که تو مرا نمی خوانی
تو لیلی و راز جهان در چشم سیاهت
من مجنون و همه عمر در تمنای نگاهت
تو بوسف و من ، اسیر زندان ندامتم
من یعقوب و ز هجر تو خمیده قامتم
تو آرش و تیر فتح به کمانت
من سرباز و گوش جان به فرمانت
من رستم و شهری مغلوب گرز گرانم
تو سهرابی افسوس ، از جنگ با تو نگرانم

مهرداد شرفی

چرا چُنین مجنون شدم از عشق او؟

چرا چُنین مجنون شدم از عشق او؟
شب تا سحر، خواب و خیالم گشته او
خواستم مدتی دور باشم از این دیوانگی
دیدم که تاوانش جنون است، عشق او

علیرضا فلاح

تو رشته ی محبت من پاره می کنی

تو رشته ی محبت من پاره می کنی
دردا که هی گره زدم و دورتر شدی
من با تمام وجود به غمت مبتلا شدم
دیدی دچار گشتم و مغرور تر شدی

علی کسرائی

به تلخیِ ایّام ، بگو به ایست

به تلخیِ ایّام ، بگو به ایست
تا اندوهِ شکوفه هارا
هنگامِ ، سقوطِ شبنم ها
به ، نیلوفر وُ مهتاب وُ آن یاسِ رازقی
به نیم تاجی از گُل سوری
از سطرِ اوّل عشق وُ ، آسمانِ آبی ، بگوییم
بگوییم ازلاله ای که سیاه می سوزد
یا ، پاییزِ پیراهنی که در باد می وزد
با لنگرِ خفیفِ ساعتِ پنجمِ عشق

به تلخیِ ایّام بگو
نامِ خودرا ، به کدام گُل گفته بودی ؟
که ، به وقتِ سوسن ها
چیزی به ما نمی گویند
سکوتِ ... دوبارۀ مرغِ مینا را باور کنیم ؟
چه کرده ایم ؟
که اندوهِ جهان را قوز کرده راه می رویم
قوز کرده ...
با صدایِ بلند ، فکر می کنیم

فریدون ناصرخانی کرمانشاهی