من از شهر قلبش غریبانه رفتم

من از شهر قلبش غریبانه رفتم
که با قلب خونین چو بیگانه رفتم

به یاد آید آن اولین روز دیدار
پریدم به سویش چوپروانه رفتم

پیامی فرستاده هرگه برایم
به دیدارِ او من حریصانه رفتم
شنیدم که آید به پیشم نگارم
به سویش دوان همچو دیوانه
رفتم

دریغا جداشد ز ما دلربایم
ز غمهای هجرش به میخانه رفتم

درآتش چوسوزم مدام از جدایی
چودیوانه ای سوی ویرانه رفتم

نبود تا ببیند مرا با چنین حال
چو سرگشته ای من ز کاشانه رفتم

چو سوزد(خزان)را زجورش درآتش
ز عشقش بُریدم دل از خانه رفتم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

چو بیگانه راندی مرا ای نگارم

چو بیگانه راندی مرا ای نگارم
غریبانه رفتم به این حال زارم

ازآندم شکشتی توپیمانِ مارا
به غمهای عالم نمودی دچارم

نکردم به غیر از محبّت برایت
چه بددیدی ازمن نماندی کنارم

جداگشته ای کزمن ای بیوفایار
ز هجرت ندانی چسان بیقرارم

نصیبم نشد درجهان شادمانی
از این غصّه ها من قراری ندارم

نوشتند بهرم چنان سرنوشتی
بسوزم چوشمعی دراین روزگارم

کنم شکوه هایی من ازدستِ بختم
چرا کرده آخر چنین زار خوارم

به آتش کشیدی تو آخر(خزان)را
که روزم نمودی چنان شام تارم

علی اصغر تقی پور تمیجانی

سالها منتظرم محرمِ اسرار بیاید

سالها منتظرم محرمِ اسرار بیاید
بهرِ درمانِ دلم یارِ وفادار بیاید

هفته هایی بنشستم سَرِ راهش به اُمیدی
تا که شایدبکُنَدرغبتِ دیدار بیاید

تا به کی صبر نمایم منِ دلداده به
عمرم
تاکه روزی برسد یاورِ غمخواربیاید

خاطرش هست مگرچون منِ مجنون شده دارد؟
تا به دیدار من آن دلبر دلدار بیاید

گوبه یارم دلِ غمگین ز فراقش شده بیمار
تاطبیبم به علاج ازدلِ بیمار بیاید

اوچه داند همه عمرم سرِ راهش
بنشستم
پیشِ این عاشقِ شیدایِ گرفتار
بیاید

ای صباگوتو به آن مه همگی چشم براهیم
بهرِ آرامشِ مان آن گلِ گلزار بیاید

چون به هر حیله نشد راه بیابم
سرِ کویش
گو(خزان)من چه کنم چاره که تا
یار بیاید
علی اصغر تقی پور تمیجانی

آمد بهارِ زیبا ، ای دلبرم کجایی

آمد بهارِ زیبا ، ای دلبرم کجایی
در فصلِ عیش عشرت،از ما جدا
چرایی

شیدایِ آن دوچشمت،چون من
کسی نباشد
شیرین تری ز جانم،بر من مکن
جفایی

مُردم من ازفراقت،آخرکجایی ای مه
بر گرد نا زنینم ، تنها امیدِ مایی

ای بیخبر ز حالم،عمری به روزشبها
چشم انتظارهستم،تا نزدمن بیایی

پُر گشته باغ بستان،از نغمه های بلبل
بشکفته گل به گلشن،از ما سوا
چرایی

اندر جهان نگارا،تنها تویی حبیبم
بازآ که تا بیابم،از درد غم رهایی

بیمارِ دردِ عشقم،هستی طبیب دردم
جانا زیان چه بینی،لطفی بمانمایی

از بهر عشقت ای مه،سوزد(خزان)
چوشمعی
مشکن دگر دلم را،از رویِ بیوفایی

علی اصغر تقی پور تمیجانی

آمدی با عشوه هایت باز شیدایم کنی

آمدی با عشوه هایت باز شیدایم کنی
بینِ عشاقانِ عالم باز رسوایم کنی

باز میخواهی مرا ای بیوفا باجورِ خود
هرشبی راتاسحرهمدم به غمهایم کنی

یا که میخواهی بسوزانی مراازعاشقی
باز هم باکبر،بنشینی تماشایم کنی

آتشی را هم بیفروزی ز عشقت بر دلم
هم صدابامرغ حق درنیم شبهایم کنی

تاکنون ای بیوفا،کی کرده ای برمن وفا
بازگشتی با جفایت در بلاهایم کنی

باهزاران حیلتی خواهی فریبی،این دلم
از جفا،یک بار دیگر باز تنهایم کنی

رو دگر،نازت خریداری ندارد نازنین
منکه میدانم توخواهی خوارِدنیایم کنی

همچنان لیلاکجایی بر(خزان)ای حیله گر
مثل یک مجنون فقط خواهی به صحرایم کنی

علی اصغر تقی پور تمیجانی