قوری چای تو یک عطر فقط داشت:

زود برگرد پسر
سا‌ل‌هاست می‌آیم
نان داغی در دست
دانه‌های کنجد
خنده‌ی صبح تو در خاطرشان هست هنوز
وقتی از سفره‌ی‌مان می‌پرسند:
مادر خانه کجاست؟
آرزویم شده این؛
زیر گلدان لب طاقچه خوابم ببرد
بوی شمعدانی تلخ است
مثل دلتنگی من
احمد صفری