دیری ست که هم قصه ی حیرانی ِ دودیم،

دیری ست که هم قصه ی حیرانی ِ دودیم،
در غربت این گلخن و با خویش نبودیم
در باد بلا رقص کنان ، غرقِ رخ ِدوست،
دریا طلبیدیم و نــه دنیا بِــسُتـودیم
در سیر سفر از عطشِ خاک رهیدیم،
سیرابْ ز خون ِ قلم ،از عشق سرودیم
از خـــانــه به دوریم و چو یاقوت که در خون،
ترسم نرسد این خُم وُ آن خام که بودیم
هر سوی صدایی کشداین شهر پر آشوب ،
خود بدتر از آن ، نای پر از نَقل و سرودیم
هرگوشه به پرگار یکی پرسه به ناچار،
بازیچه ی بازیچه شده لب نگشودیم
آنی دل و دین بر سر کامی ننهادیم،
بر هیچ ، دمی، هیچ ِ دگر را نفزودیم
در دیــِر دغل ، خلق ، هراسانِ زیان اند،
در مسلک ما نی ضرر و ُ نـه پـی ِسودیم
دیریست که دل کنده ز دیبای جهانیم،
هرچند کز اول به چُنین جامه نبودیم
آوارِ بسی سنگ گران بر سر و بهمن،
تا باد بهار ، برده ، برپای و چو رودیم
صد بند اگر دوخت به پا درزی ِ دوران ،
هر مانده که دیدیم به ره ، زخم زدودیم
همرنگ نشد جان و ُهمان ماند که بودی،
چیزی نستاندیم و به هر جمع فزودیم
آیینه مکدر مکن از مشرب مردار ،
یک را بِـنمودیـم ز صد ، زان چه که بودیــــم
دیری ست یـــگانه که دل آزرده ز دهریم،
چندیست چو گــَرد ایم که مشتاق سجودیم
گفتی وچه بسیار ز رازِ گذر از دام،
آنجا که کسی هست ،
بس است آنچه ســـرودیم

پریوش نبئی