لابلای های و هوی و نعره های بمب ها

لابلای های و هوی و نعره های بمب ها
کودکی در کنج دیوار اتاقی با عروسک های خود
بنشسته است؛
چشم خود را بسته است؛
در خیالش ، زیر خورشید رَفَح
می دود با دختران کوچه بالایشان
باد مویش را نوازش می کند
اما کنون؛
با زبان الکنش
دیرتر افتادن این بمب ها را
با هراس و ترس و وحشت باز خواهش میکند؛
کاش بابا باز می گشت
کاش این بار
باز هم درهای خانه باز میشد
کاش چشمش بار دیگر
عاشقانه باز میشد؛
صبحدم با دختر همسایه پایینی
با عروسک هایمان
در جهان دیگری بودیم
در جهان کودکی
دور ، از خصم و عداوت
دور ، از ظلم و بدی؛
در جهان ما؛
بمب و موشک مهربان بودند
در کنار بچه ها هرگز نمی رفتند
جان را از تن نمی بردند
خانه را بی سقف و بی ساکن نمیکردند
ترس را حاکم نمیکردند
باز میگردم به دنیای شما؛
در هراسم از صدای اسلحه
از صدای تانک ها؛
کاش دنیای شما
مثل دنیای لطیف بچه ها میشد؛
تیر ها گل میشد و
سر از تن موشک جدا میشد
کاش این عشق و لطافت
در دل دنیای سرد و تیره‌ی امروز
جا میشد...

علی خداوردی

آگاه شدم به راز عشق و بی تدبیر شدم

آگاه شدم به راز عشق و بی تدبیر شدم
از عقل وهوش برید ه زنجیر شدم
تا در بند دل افتادم و در کوی جنون
چشم بر هم زدنی شکسته وپیر شدم

عبدالمجید پرهیز کار

لطفا مرا بشویید

دلی پوشیده از گردوغبار
بسان ماشینی غرق خاک
روی آن می نویسم:
لطفا مرا بشویید

یوسف پوررضا

باز هم موعِد به شنبه شد و دیدار محال شد

باز هم موعِد به شنبه شد و دیدار محال شد
یارم نیامد و چشمم به راه شد
دیدارِ رویِ یار چه دانی چه شد
وَهم و خیال و اضطراب در نگاه شد
باز هم نیامد و روزها گذشته شد
دیدارِ رویِ او با خیال ملال شد
سر خسته تَر زِ خیالش شد و ولی
دیدار، بی قرارِ رخِ یار شد
از من گُذر مکن تو به راحتی که من
روحم شکسته و جانم عذاب شد
من فعل و فاعل شعرم درست نیست
از بس که دیدن رویِ تو محال شد
من اختیار زِ دست داده اَم ولی
صبرم کنار عکس رُخت اِزیاد شد
حالم بد است جمله به جمله شعر من
از قافیه به در شد و بی اختیار شد
دیگر بس است شعرِ من و دیدارِ روی تو
از هر چه مثنوی و غزل بی قرار شد

نازنین جعفری

السلام علیک یا صاحب الزمان