به قرارِ دل ننوشم بجز از پیاله ی تو

به قرارِ دل ننوشم بجز از پیاله ی تو
که گُل از عطش رسیده به زلال ژاله ی تو

زده لب به تاب، تاول، بده بوسه ی علاجش
که کشیده آهم از دل به کران ز ناله ی تو

شده پیشه تا همیشه هیجان پُرس وجویت
که به تن تنی بپوشم به هلالِ هاله ی تو

ز دو گونه ات گدازه ، فوران زَنَان به دامن
چه شرار خوشگواری، به حضور چاله ی تو

به درِ طلب نشستم همه شب به آرزو تا
که به جام من شرابی برسد ز لاله ی تو

عادل پورنادعلی

السلام علیک یا صاحب الزمان

روزی دوبار از کوی و برزن یار میگذرم

روزی دوبار از کوی و برزن یار میگذرم
گویا که هر روز هم از کنار دار میگذرم
افسرده گشته ام می‌کشد افسردگی مرا
او را در کنار جار دیده ام و زار میگذرم

فرمان  قتل مرا هم بگیر از شوی خود
من صاحب عشق بودمو بخوار میگذرم
اندیشه های مرا هم آتش کشید روزگار
ازاین روزگار لعنتی هم چو مار میگذرم

میسوزم ومیگدازم  چو آتشفشان عشق
شمعی راکه توافروخته ای بنار میگذرم
ایکاش ازاول نمیدیدم وعاشق نمیشدم
سالهاست باناز جعفری هم بتار میگذرم

علی جعفری

بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد

بشکفتــه ای و وقـت جـوانــی ت ، می کُشنــد
تو چون گُلـی و مُشک فشـانـی ت ، می کُشنــد

از سِـــرّ عـشــق بـی‌خـبــرنـد ایـن شُـغـــال هــا
از عـِطـــرِ نـابِ عــشــقِ نَـهـانــی ت مـی کُشنــد

خــورشـیـد تــابـنــاکـی و انــدر خـیــالـشـــان
ســر می بـُرنــد و هر چـه نـشـانـی ت می کُـشنـد

تـو مصـطـفــایـی و تـو عـمــادی تـو قــاسـمــی
افـســـانــه ای و چـون همـدانــی ت می کُشنــد

هَــل مِــن مبـارز اسـت بـه لـب هـای خـونــی ات
از تــرسِ دم بـه دم آیــه خــوانـی ت می کُشنــد

مــا را بـــه رقــص در دل شـمــشیـــر بـُـــرده ای
آنــان تــو را بــه رقـــص کُــنــانــی ت می‌کُـشنـد

لـبــخـنــــــد دیـده انــــد دَمِ ســـر بُــریــدنــت
از تــــرسِ هِـیبـتِ مِـهــرَبــانـــی ت می کُـشنـــد

حُـبّ ال ـحُـسَـیــنِ یَــجـمَــعُـنــــا ذِکـــرِ دائِـمَــت
دیــوان تـــو را بـه لـَعــل زبــانی ت مـی کُـشـنــد

از نیــل تــا فــــرات بــه آتــــش کــشـیـــده ای
از تـــــرس انـقـــــلابِ جـهــانـی ت مـی کُـشنــد

چــون ذوالـفقـار ، جــان بــه ملائــک سپـــرده ای
پنــداشـتنـد کـه در عـالــمِ فــانـی ت می کُـشنــد

ماناسـت جــان به عشـق و کلیـدش شهـادت است
آنـان تـــو را بــه فلـسـفـه دانــی ت می کُــشنـــد

دل را حــــریــمِ امــــــنِ الــهــی نـــمــــــوده ای
آنـان تـــو را بـــه خــانه تکــانــی ت می کُـشـنــد

گـــویـی شــهـادت قـمــر آل هـــاشـــم اســت
لـب هـای تـشـنـه ی رمـضــانــی ت مـی کُـشـنـــد

حــقــا کــه مــرگ در دلـت اَحـلَـی مِـن الـعَسَـــل
وقــتِ جلـوسِ تخـت کــیـانـی ت مـی کُـشـنــــد

لبنـان ، عـــراق ، شــام و فلسطـیـن به یـادِ توست
از تـــرسِ عــاشـقـــانِ یَــمـانــی ت مـی کُـشـنــد

بـا سیــد الشــهــدا تو چـنیــن نــاب گـشتـــه ای
آنان هـلاهـل اند و قنـد نـهــانـی ت مـی کُـشـنـــد

ای مَـعنـــیِ شَـجـ ـ ـاعـت و اخـلاص و عاشـقـــی
دُزدان بــــرای دُرِّ مــعــــــانــی ت مـی کُـشـنــــد

جمال الدین بخشنده

ما ملت شهادتیم