پنج شنبه ها مثنوی می نویسم

پنج شنبه ها
مثنوی می نویسم

با قافیه هایی
گه به تو ختم می شود
نبودنت
نداشتنت
خواستنت
و دلتنگیت

مریم ابراهیمی

چگونه آن نخوت به رخوت رسید و

چگونه آن نخوت به رخوت رسید و
حرص صعود به حس سقوط؟

آه آخر چگونه نرمای باران بر تن،
رنج ریزش سوزن به چشم‌ شد؟
اکنون کدام نجات دهنده
غبار خط خراب مرا
به تذهیب طغرای شاهانه بدل کند
که این سان بر بال و پر ریخته ی من
چیزی بجز خطوط شکسته و درهم
از نقش‌ و نگاری زیبنده تر از روزگاران زیبا،
چیزی بجز طرح ویران آشیانه در نگاهم،
یافته نمی شود.

اکنون چگونه دست در آغوش درختی خشک کنم
که روزگاری
پرهای سبز و نارنج های آتشینش مرا به خویش می‌خواند و
رهایش کردم؟

اکنون مرا دو راه به پیش است
راهی به قله های برف گیر
راهی به دره های مخوف.
آسان نبود برخاستن و پا در رکاب سمند پیشرو نهادن و رفتن
اما
آسان بود،
نشستن و دیدن
که چگونه شکاف زمین هرچه را به درون می‌بلعد و محو می‌کند.

کدام کس برمی‌گزیند
راه دشوار
آن‌گاه که هیچ و هیچ توانی در رگ و پی های پاهاش نیست؟

اما
تنها یکی
یکی
یکی بانگ بلند،
توان برخاستن به پاهای آدمی می دهد
بانگ بلند و دلکش
بانگ بلند عشق که می گوید:
              برخیز و
برو...

غلامحسین درویشی

از آمارخبرداری؟

از آمارخبرداری؟
آمار
بیکاری
چند سالیست کم شده
من عمریست
با چشم هایت
سر کارم... .

سمیه معمری ویرثق

سالها هم صحبتم بودی و هم رازم نبودی

سالها هم صحبتم بودی و هم رازم نبودی

باتو عمری هم قفس بودم هم آوازم نبودی

باغ بودم بی خبر از من گذشتی گل نچیدی

دل به آواز تو بستم نغمه پردازم نبودی

بر سر بامت نشستم دانه شوقم ندادی

خواستم تا پر گشایم بال پروازم نبودی

رازها در سینه پنهان کردم و باکس نگفتم

خواستم آن را با تو گویم محرم رازم نبودی

سوز دل در پرده گفتم ره به آوازم نبودی

ساز یکرنگی زدم دلدار دم سازم نبودی

روز تنهایی به چشمت شعله مهری ندیدم

در شب ظلمانی من پرتو اندازم نبودی

بود امید همدم آغاز و انجامم تو باشی

فکر انجامم نکردی یار آغازم نبودی
رسول مرادی

السلام علیک یا صاحب الزمان